Newsfeed

Σήμερα Δευτέρα 17 Νοεμβρίου ολοκληρώνονται οι εκδηλώσεις μνήμης για την 52η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με την καθιερωμένη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Το Ίδρυμα άνοιξε ξανά τις πύλες του στις 9:00, ενώ στις 13:00 θα κλείσει για να ξεκινήσει η πορεία.

“Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;”. Όσα ο σπουδαίος ποιητής μας, Γιάννης Ρίτσος, είχε καταγράψει, σε ένα συγκλονιστικό ποίημα για το Πολυτεχνείο.

Στο μεγάλο αφιέρωμα της Στέγης για τον εμβληματικό Γερμανό σκηνοθέτη με προσωπικές εξομολογήσεις, masterclass, κινηματογραφικές και vr προβολές, στίχους από τον Καβάφη και ιστορίες για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.

Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης ετοιμάζει στα Χανιά την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, μεταφέροντας στην οθόνη το αριστούργημα του Καζαντζάκη, «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Βρεθήκαμε για μία ημέρα στα γυρίσματα της ταινίας, και οι δημιουργοί της μάς μίλησαν για το όραμα, την ευθύνη και για ένα σύμπαν που χτίζεται εδώ και 7 χρόνια – και ανυπομονούν να το παρουσιάσουν.

Και αυτή την εβδομάδα, ερχόμαστε να μοιραστούμε μαζί σας όλα όσα μας έκαναν εντύπωση στην ελληνική – και όχι μόνο – πραγματικότητα.

Μια επίσκεψη σε Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων στη Γλυφάδα με δύο μουσικούς από τα εκπαιδευτικά προγράμματα της ΕΛΣ μας έφτιαξε τη μέρα.

Με το ολοκαίνουργιο Broken Heart Syndrome, ένα τραγούδι-affirmation που γεννήθηκε στο Τορόντο, η Alexandra Sieti βρίσκει τρόπο να μετατρέπει την ανασφάλεια σε δύναμη και την αβεβαιότητα σε φως. Μιλά για τη συνεργασία της με δύο δυναμικές γυναίκες δημιουργούς, για τα ρίσκα του αγγλόφωνου στίχου και για την ανάγκη να μένει αληθινή σε κάθε μουσικό βήμα.

Αυτό το Σαββατοκύριακο, 15–16 Νοεμβρίου, η Αθήνα γεμίζει αφορμές για χαμόγελα: θεατρικές παραστάσεις που ξεσηκώνουν μικρούς και μεγάλους, κινηματογραφικές προβολές για αγκαλιές με ποπ κορν και δημιουργικές δραστηριότητες που μετατρέπουν κάθε στιγμή σε παιχνίδι!

Ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν επιστρέφουν στο Θέατρο Αργώ με την «Κατσαρίδα Κ.» και μιλούν για το «καφκικό» σύμπαν της παράστασης, τις «φυλακές» της σύγχρονης κανονικότητας και τη μαγεία του να μη χωράς πουθενά.