Οι Ζωντανοί είναι ένα παραμύθι που αφηγούνται μια γυναίκα, ένας άντρας κι ένα ηλεκτρικό μπάσο. Μιλά για ένα παιδί που πάει να βρει τον φόβο. Που διασχίζει τις θάλασσες και φτάνει σε μια μαύρη γη. Που βουτά σ’ ένα πηγάδι και τρέχει στο υπόγειο σιδερένιο δάσος να βρει νερό. Που συναντά το θεριό και παλεύει μαζί του.

Ποια ιστορία θα ενώσει τα κομμάτια μας σε ένα σώμα;
Πώς θα γίνουμε από θεατές κοινό;

Πώς θα αρθρώσουμε αυτό που μας συμβαίνει; Αυτό που νιώθουμε να έρχεται, που είναι πάντα εκεί, ανείπωτο, κρυμμένο μες στο σώμα και ψάχνει να μιλήσει, να γίνει ιστορία, να γίνει μνήμη, ν’ ακουμπήσει στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου; Πώς θα μιλήσουμε τον φόβο μας, τον πόλεμο και τη ντροπή;

©Αλέξης Καμίτσος

Βρίσκω παρηγοριά στο παραμύθι. Στη μορφή του, στην επιμονή του να προτείνει τον άνθρωπο ως ένα ον που χρειάζεται να ελευθερωθεί. Ένα πλάσμα που χρειάζεται βοήθεια, που τη ζητά και τη δίνει. Που παρεκκλίνει, όχι από στυλ, αλλά από μια ανάγκη να αποδεσμευτεί και ν’ ανοιχτεί στην περιπέτεια των πιο διαφορετικών δυνατοτήτων κι εκδοχών του εαυτού του και του κόσμου.

Το ον εκείνο που φεύγει μακριά, που αναλαμβάνει να κάνει ένα μακρύ μοναχικό ταξίδι, και που έτσι γίνεται ικανό να συναντήσει, να δημιουργήσει σχέσεις και ν’ αλλάξει, να μεταμορφωθεί. Να συναντήσει το κακό και να επιζήσει, να μην τον καταπιεί η μαύρη γη. Δεν έχουμε άλλο τρόπο απ’ το να συνεχίζουμε, εμείς οι ζωντανοί.

– Γιώρκος Ονησιφόρου