Είδαμε το «Μπλε Υγρό»: Ο φόβος και η αλήθεια επί σκηνής

Δύο κορίτσια στη σκηνή, εκ των οποίων το ένα, παριστάνει το φάντασμα έχοντας ένα σεντόνι να καλύπτει τη μορφή του, με τις χαρακτηριστικές δύο τρύπες στη θέση όπου βρίσκονται οι κόγχες των ματιών, ενώ εμείς, οι θεατές στον Χώρο Τεχνών Κ4, παρακολουθούμε το κυνηγητό τους μέσα από την τζαμαρία – σαν σκηνή από ταινία, την στιγμή που η θεατρική δράση συνεχίζεται στο πεζοδρόμιο έξω.

Έτσι ξεκινάει η παράσταση «Μπλε Υγρό» βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Βίβιαν Στεργίου και σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτρούλη. Δύο μόνο ηθοποιοί πρωταγωνιστούν στη παράσταση: η Έλενα Αϊβαλιώτου και η Πέπη Γιαννιώτη, που όμως κατορθώνουν με επιτυχία, μέσα από την αφήγησή τους να γεμίσουν τη σκηνή με δευτερεύοντα πρόσωπα – τα φαντάσματα που τις στοιχειώνουν.

Η δυσκολία που είχαν να αντιμετωπίσουν οι ηθοποιοί, είχε να κάνει με γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου ήταν αφηγηματικό. Ωστόσο, κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στην πρόκληση, προσθέτοντας ζωντάνια στην αφήγηση, διατηρώντας συγχρόνως έναν σταθερό ρυθμό που κρατούσε το θεατή συγκεντρωμένο.

Οι δύο γυναίκες επί σκηνής αποτελούν στην πραγματικότητα το ίδιο πρόσωπο, ανοίγοντας έναν ουσιαστικό διάλογο γύρω από την ελληνική οικογένεια και τις βαθιά ριζωμένες παθογένειές της. Ο κύκλος της ενοχής ξεδιπλώνεται μέσα από θραύσματα οικογενειακών αναμνήσεων, τα οποία οι ίδιες αναπαριστούν με ένταση και ευαισθησία, αναδεικνύοντας παράλληλα και τις κωμικές διαστάσεις που συχνά κρύβονται μέσα στις πιο δύσκολες οικογενειακές στιγμές.

Την ίδια στιγμή αποδομούν τις συντηρητικές αντιλήψεις που εκφράζονται αβίαστα στα συγγενικά τραπέζια, όπου διαφορετικές απόψεις – όχι μόνο δεν γίνονται αποδεκτές – αλλά αντιμετωπίζονται ως ένα ξένο κύτταρο που πρέπει να εξυγιανθεί, να συμμορφωθεί, να λειτουργεί όπως και τα υπόλοιπα.

Παράλληλα, μέσα από την ερωτική της σχέση, διακρίνουμε πώς ολοκληρώνεται το προφίλ μιας γυναίκας που για χρόνια υπακούει στις κοινωνικές νόρμες. Ο σύντροφός της, αρκετά μεγαλύτερός από την ίδια, δυσκολεύεται να εκφράσει τα συναισθήματά του δημοσίως, κάτι που  επιδεινώνει την ψυχοσύνθεσή της και την οδηγεί στην κατάρρευση.

Το μπλε υγρό, φαίνεται να είναι μια μυστηριώδης ουσία που δυσχεράνει τη ζωή της ηρωίδας. Εκκρίνεται σε ανύποπτο χρόνο, σε πολλές διαφορετικές περιστάσεις, με την πρωταγωνίστρια να είναι πεπεισμένη για την υλική του υπόσταση, πιστεύοντας πως ο καθένας γύρω της μπορεί να το διακρίνει την ώρα που αναβλύζει από το εσωτερικό της.

Η πραγματικότητα είναι πως το μπλε υγρό προσωποποιεί τον φόβο που κουβαλά βαθιά μέσα της – έναν φόβο που αντανακλάται στις σχέσεις της αλλά και στις πιο απλές καθημερινές της συνήθειες. Το έργο κορυφώνεται όταν η ηρωίδα είναι πλέον εξαντλημένη από τα συναισθήματα που την κρατούν αιχμάλωτη και οδηγείται στην πιο αμείλικτη παραδοχή: ότι δεν μπορεί να ξεφύγει.

Η παράσταση αξίζει να προβληθεί και να εκτιμηθεί για την αφοσίωση των ηθοποιών που κάνουν πραγματικά κατάθεση ψυχής, αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές των θεατών, αλλά και για την σκηνοθετική προσέγγιση που αποδείχτηκε πρωτότυπη, χωρίς να χάνει από την ουσία. Είναι πραγματική “ανάσα φρέσκου αέρα” όταν νέοι καλλιέχνες διεκδικούν τη θέση τους, φέρνοντας στο προσκήνιο υλικό, που, αν μη τι άλλο έχει να προσδώσει κάτι καινούριο στη θεατρική σκηνή.