66o ΦΚΘ: Μεγάλο πολιτικό αφιέρωμα για την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης

Ένα βαθιά πολιτικό αφιέρωμα για τους περιορισμούς που οριοθετούν την ευάλωτη ανθρώπινη φύση πραγματοποιεί το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το αφιέρωμα με τίτλο Fragilities / Ευθραυστότητες εντάσσεται στο πλαίσιο της διευρυμένης ενότητας Survey Expanded του τμήματος Meet the Neighbors+ που περιλαμβάνει ταινίες από την ευρύτερη γειτονιά μας.

Κάθε χρόνο η ενότητα Survey Expanded έχει διαφορετικό θεματικό χαρακτήρα και επιχειρεί να χαρτογραφήσει, να αναδείξει και να προβάλλει κινηματογραφικά και καλλιτεχνικά ρεύματα, κοινωνικά και γεωπολιτικά ζητήματα, αλλά και να ανακαλύψει τις πιο πρωτοποριακές, καινοτόμες και δημιουργικές φωνές. Οι ταινίες του αφιερώματος ανατρέπουν τους κανόνες της κυριαρχίας και ανατέμνουν καυτά ζητήματα της εποχής μας, όπως ο πόλεμος, ο εκτοπισμός από την πατρογονική γη, η διαβίωση σε συνθήκες κατοχής, η λογοκρισία και οι παρεμβάσεις απολυταρχικών συστημάτων.

Στη σκιά της πορτοκαλιάς

Η ευθραυστότητα αποτελεί μια πράξη πολιτική, επαναστατική, σε μια εποχή όπου τα πάντα καταναλώνονται με ταχύτητα. Η ευθραυστότητα δεν σχετίζεται μόνο με το θέμα, αλλά με το ίδιο το έργο τέχνης, καθώς πηγαίνει ενάντια στην κυρίαρχη αφήγηση, αξιοποιεί τον χρόνο σε έναν ρυθμό ανθρώπινο και αναδεικνύει τις ρωγμές και τις σιωπές που χαρακτηρίζουν την ύπαρξή μας. Οι 11 ταινίες του αφιερώματος φέρνουν στο προσκήνιο οικουμενικά ζητήματα όπως η διαρκής διαπραγμάτευση της ταυτότητας, η επιρροή του οικογενειακού παρελθόντος και της πολιτισμικής κληρονομιάς, η βία της πατριαρχίας, η διαφύλαξη της αξιοπρέπειας και της ακεραιότητας.

Ο κινηματογράφος, λειτουργώντας ως μεγεθυντικός καθρέφτης των σαρωτικών αλλαγών που συντελούνται στην κοινωνία, έχει επανειλημμένα φέρει στο προσκήνιο την ευάλωτη πλευρά μας. Το αφιέρωμα εξετάζει πώς οι κοινωνικές δομές καταρρέουν κάτω από το βάρος των ίδιων τους των αντιφάσεων, ενώ παράλληλα μας υπενθυμίζει πως η ανθεκτικότητα, η οποία αναπτύσσεται ενστικτωδώς ως μηχανισμός επιβίωσης, λειτουργεί ως η ύψιστη πράξη ελπίδας και αντίστασης.

Επίσης, ο φετινός Α-Κατάλογος είναι σχεδιασμένος από τους Karlopoulos & Associates ως ένα «εύθραυστο» συλλεκτικό αντικείμενο και περιλαμβάνει κείμενα από τους Ορέστη Ανδρεαδάκη, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Γιώργο Κρασσακόπουλο, επικεφαλής προγράμματος του Φεστιβάλ, Δημήτρη Κερκινό, επικεφαλής αφιερωμάτων του Φεστιβάλ και του Survey Expanded, Γκέλυ Μαδεμλή, συντονίστρια των εκδόσεων του Φεστιβάλ, Μάνο Λαμπράκη, θεατρικό συγγραφέα, δραματουργό και μεταφραστή, καθώς και του σκηνοθετικού διδύμου Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα. Ο Α-Κατάλογος περιλαμβάνει, επίσης, μια μεγάλη συνέντευξη από τον επιμελητή-διευθυντή του Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, Ντένις Λιμ.

Το διαγωνιστικό τμήμα Meet the Neighbors+ περιλαμβάνει ταινίες που προέρχονται από τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, στις οποίες απευθύνεται η Αγορά, ο αναπτυξιακός πυλώνας του Φεστιβάλ.

Οι Αετοί της Δημοκρατίας (Γαλλία-Σουηδία-Δανία-Γερμανία, 2025) του Ταρίκ Σαλέχ, τελευταίο μέρος της «Τριλογίας του Καΐρου» του Σουηδο-Αιγύπτιου δημιουργού –με συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών και ένα συναρπαστικό σάουντρακ από τον Αλεξάντρ Ντεσπλά–, είναι ένα στιλιζαρισμένο θρίλερ, αλλά πιθανότατα και η πιο θαρραλέα πολιτική ταινία της χρονιάς. Στη σύγχρονη Αίγυπτο του αυταρχικού προέδρου Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, ο ηθοποιός Ζορζ Φάμι (τον οποίο ενσαρκώνει ο συναρπαστικά ευμετάβλητος Φαρές Φαρές), ο διασημότερος σταρ στη χώρα του και αντικείμενο λατρείας, βρίσκεται πλέον στην κατηφορική πλευρά μιας θριαμβευτικής καριέρας. Όταν η κυβέρνηση του προτείνει να ενσαρκώσει τον ίδιο τον Σίσι σε μια προπαγανδιστική κινηματογραφική βιογραφία, ο Ζορζ δεν μπορεί ν’ αρνηθεί. Άλλωστε (αυτο)αποκαλείται «Φαραώ του αιγυπτιακού κινηματογράφου»… Ο ως τώρα απολιτίκ σταρ θα αποκτήσει αντικαθεστωτική συνείδηση και σταδιακά θα εγκλωβιστεί στο σύστημα, του οποίου γίνεται έρμαιο. Μια ταινία που ξεκινά ως σάτιρα και συνεχίζει ως παγερό πολιτικό θρίλερ, παραδίδοντας μια τολμηρή καταγγελία και μαζί μια χορταστική, σινεμασκόπ, πνευματώδη σπονδή στην τέχνη του κινηματογράφου.

Ο Δράκουλας (Ρουμανία-Αυστρία-Λουξεμβούργο-Βραζιλία, 2025) του Ράντου Ζούντε έχει στο επίκεντρο της αφήγησης έναν νεαρό και περίεργο σκηνοθέτη, ο οποίος δοκιμάζει τη δημιουργικότητά του με ένα ψεύτικο AI απεριόριστων δυνατοτήτων. Ένας απρόσμενος συνδυασμός ιστοριών, παλιών και νέων, για τον αρχέγονο μύθο του Δράκουλα: καταδιώξεις βρικολάκων, ορδές ζόμπι και ένας Δράκουλας που καταστέλλει μια απεργία. Η ταινία αποτελεί μια sci-fi ιστορία για την επιστροφή του Βλαντ του Παλουκωτή και ένα τραγικό ρομάντζο που συνδυάζει θρύλους με κιτς ιστορίες που δημιουργήθηκαν με τεχνητή νοημοσύνη. Μια προβοκατόρικη, ηθελημένα κακοφτιαγμένη και απολαυστικά ωμή ταινία με αυτογνωσία που σοκάρει, θυμίζοντας παράλληλα παρωδία. Ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών και των περιγραφών, αυτή η εφευρετική σύνθεση αναφορών και αφηγήσεων δεν κατατάσσεται σε καμία κατηγορία, ενώ μάλιστα τροφοδοτείται από την υπερβολή τους.

Στο Είμαι εδώ, είμαι καλά (Τουρκία-Γερμανία, 2025) της Εμινέ Εμέλ Μπάλτζι συναντούμε τη Φιλίζ, μια νεαρή, μεσοαστή μητέρα που υποφέρει από επιλόχεια κατάθλιψη και ασφυκτιά από τις καλές προθέσεις του οικογενειακού της περιβάλλοντος, το οποίο εισβάλλει στον προσωπικό της χώρο, θέλοντας να τη βοηθήσει με το μωρό. Πιέζεται από τον άνδρα της, που επιθυμεί και δεύτερο παιδί. Δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της δουλειάς της. Επιθυμώντας να κάνει κάτι για τον εαυτό της, αποφασίζει να αγοράσει το δικό της αμάξι. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης αυτοκινήτου, γνωρίζει τη Σουλέ, μια γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από τον κακοποιητικό της άνδρα. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια σχέση κατανόησης και αλληλεγγύης, που βοηθά και τις δύο να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους. Η δεύτερη ταινία μυθοπλασίας της Εμινέ Εμέλ Μπάλτζι, μετά το Until I Lose My Breath (2015), προβάλλεται στη Θεσσαλονίκη σε διεθνή πρεμιέρα και αναδεικνύει χωρίς μελοδραματισμούς την ευαλωτότητα των γυναικών στη σύγχρονη αστική Τουρκία και συνάμα την ικανότητά τους να μην είναι παθητικές, ξεπερνώντας με σιωπηλή δύναμη τα εμπόδια που συναντούν.

Ξύπνημα στο όνειρο

Στην Εμπιστοσύνη (Ιταλία, 2024) του Ντανιέλε Λουκέτι, αναδύεται ένα βασανιστικό ερώτημα: μπορεί ένα μυστικό να είναι τόσο απειλητικό ώστε να σε αναγκάσει δια παντός να ζήσεις ως έντιμος άνθρωπος; Ο Πιέτρο (Έλιο Τζερμάνο), ένας ευυπόληπτος δάσκαλος, ξεκινά μια θυελλώδη σχέση με την Τερέζα, την ταλαντούχα και πρόωρα ώριμη μαθήτριά του. Στην κορύφωση μιας διαμάχης, συμφωνούν να μοιραστούν συνταρακτικά μυστικά – αλήθειες τόσο σκληρές, που η αποκάλυψή τους θα τους κατέστρεφε και τους δύο. Χρόνια αργότερα, ο Πιέτρο είναι πλέον ένας διάσημος συγγραφέας και αφοσιωμένος οικογενειάρχης, όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από τον φόβο ότι η Τερέζα μπορεί μια μέρα να επιστρέψει για να καταστρέψει τη ζωή που έχει χτίσει με τόσο κόπο. Βασισμένη στο βραβευμένο μυθιστόρημα του Ντομένικο Σταρνόνε, η χιτσκοκικής έντασης ταινία του Ντανιέλε Λουκέτι διερευνά την εύθραυστη φύση της εμπιστοσύνης και το τίμημα της φιλοδοξίας.

Το Ξύπνημα στο όνειρο (Αρμενία-ΗΠΑ-Μεξικό, 2025) της Κριστίν Χαρουτούνιαν μάς μεταφέρει όχι πολύ μακριά από την κοιλάδα του Αραράτ, από τη βιβλική γη όπου βρέθηκε η Κιβωτός του Νώε μετά τον κατακλυσμό για να ξεκινήσει η νέα ζωή του ανθρώπινου είδους, στην εύθραυστη, διαφιλονικούμενη περιοχή του Αρτσάχ (για τους Αρμένιους) ή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ (για τους Αζέρους), ξεκινά ένα βαθύ, μεταφυσικό ταξίδι στην εμπόλεμη ύπαιθρο. Συνοδοιπόροι, ένας νεαρός Αρμένιος στρατιώτης και μια έφηβη που μόλις έχασε τον πατέρα της, αλλά δεν το ξέρει ακόμα – άλλωστε, η οικογένειά της πάσχισε να την απομακρύνει από το χωριό την παραμονή της κηδείας, ώστε να μη μάθει ποτέ για την εν ψυχρώ δολοφονία του από τους συγχωριανούς του, που τον πέρασαν για εχθρό. Παρακάμπτοντας τη γραμμική αφήγηση και αψηφώντας τον ρεαλισμό, η σκηνοθέτρια παίρνει την κάμερα στο χέρι και ακολουθεί τους ήρωές της σε μια καταβύθιση που προσομοιάζει με όνειρο πυρετού, μέσα από ρευστές, φλουταρισμένες, αιθέριες εικόνες που λειαίνουν τις αιχμες της πραγματικότητας. Με διάθεση αφαίρεσης και σαν υπνωτισμένη από έναν υπερβατικό ρυθμό, συρράπτει βινιέτες παρμένες από την οικουμενική μυθολογία του πολέμου, του έθνους, της θρησκείας και της οικογένειας, για να αποδράσει σε μια νέα επικράτεια του ποιητικού βλέμματος. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στην 75η Μπερλινάλε.

Στο Όλα εντάξει (Ουγγαρία, 2025) του Μπάλιντ Ντάνιελ Σος, ο Σάντορ, χήρος σε νεαρή ηλικία και πατέρας ενός δωδεκάχρονου αγοριού, είναι έτοιμος να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του και να φτιάξει μια νέα οικογένεια με τη σύντροφό του, την Κλάρα. Η μοίρα όμως του επιφυλάσσει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη, όταν ο γιος του εμπλέκεται σε ένα φρικτό συμβάν που αφορά την κόρη της Κλάρα, και ο ίδιος γίνεται ο μοναδικός μάρτυρας μιας αληθινής τραγωδίας. Προσπαθώντας να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, ο Σάντορ διχάζεται ανάμεσα στην πατρική αγάπη και στην προσωπική ευθύνη: κυνικός, μεγαλοπρεπής και ελάχιστος, σαν ήρωας του Ντοστογιέφσκι, μαθαίνει από την αρχή πώς να χωρέσει σ’ έναν κόσμο που μοιάζει συρρικνωμένος, ενώ διδάσκει στο παιδί του τη δική του, εύθραυστη εκδοχή της επιβίωσης. Μπορεί να βγουν από τη δοκιμασία, θα καταλάβουν όμως ποτέ τι συνέβη; Ένας πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης ανανεώνει δραστικά και με θαυμαστή οικονομία την παράδοση του κινηματογράφου των ηθικών διλημμάτων και παραδίδει ένα απαράμιλλο δράμα, υποφωτισμένο και μυσταγωγικό, μινιμαλιστικό και απέραντο στα μόλις 82 λεπτά του, σε ένα ατμοσφαιρικό ντεμπούτο που αποτυπώνει στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του όλες τις αποχρώσεις της γκρίζας ζώνης της ενοχής.

Στο Όλοι αγαπάνε την Τούντα (Γαλλία-Μαρόκο-Βέλγιο-Δανία-Ολλανδία-Νορβηγία, 2024) του Ναμπίλ Αγιούς, η ομώνυμη ηρωίδα, μια φτωχή, αμόρφωτη αλλά χειραφετημένη γυναίκα, μεγαλώνει μόνη της το κωφό γιο της, τον Γιασίν, σ’ ένα μικρό χωριό στα βουνά του Άτλαντα. Η Τούντα επιβιώνει σε ένα καταπιεστικό πατριαρχικό περιβάλλον τραγουδώντας σε νυχτερινά κέντρα και πανηγύρια, υπό τα λάγνα, παραβιαστικά βλέμματα των ανδρών. Ονειρεύεται να αναγνωριστεί ως καλλιτέχνιδα της παραδοσιακής μαροκινής μουσικής, εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο μέλλον για την ίδια και τον γιο της. Αποφασισμένη να πάρει τη ζωή στα χέρια της, η Τούντα φεύγει για την πρωτεύουσα. Εκεί, στην Καζαμπλάνκα, το όραμά της να είναι ελεύθερη και να αναμετρηθεί με την τέχνη της δοκιμάζονται. Μέσα από ένα περίτεχνο σενάριο που υπογράφει ο σκηνοθέτης σε συνεργασία με τη Μαριάμ Τουζανί (Το μπλε καφτάνι), και με οδηγό την εξαιρετική κινηματογράφηση της Βιρζινί Σουρντέζ, ακολουθούμε γοητευμένοι την καθηλωτική Νισρίν Εραντί στον ρόλο της ευάλωτης και περήφανης Τούντα, καθώς αυτή ερμηνεύει με πάθος τραγούδια αντίστασης και απελευθέρωσης – σαν γητεύτρια κάθε απειλητικής δύναμης που στοιχειώνει αυτόν τον κόσμο.

Πώς και είναι όλα πράσινα εδώ;

Στο Πώς και είναι όλα πράσινα εδώ; (Σερβία-Κροατία-Βουλγαρία, 2025), ένας τριαντατετράχρονος σκηνοθέτης, alter ego του σκηνοθέτη της ταινίας Νίκολα Λεζάιτς, σε μια κομβική στιγμή της ζωής του –καθώς ετοιμάζεται να γίνει πατέρας κι ενώ η καλλιτεχνική του πορεία λιμνάζει– αναλαμβάνει μια απροσδόκητη, συγκινητική αποστολή. Mαζί με τον πατέρα του, θα διασχίσει τη Σερβία με προορισμό τη Δαλματία, αποτίοντας έτσι έναν φόρο τιμής στους νεκρούς της οικογένειάς του, στις προσωπικές και συλλογικές ρίζες, και στον ίδιο του τον εαυτό. Βαλκανικό road movie που αντλεί εξίσου από το πνεύμα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά και τη γλυκόπικρη ευαισθησία του κιαροσταμικού κόσμου, όλο αυτοσαρκασμό και μελαγχολία, το Πώς και είναι όλα πράσινα εδώ; πετυχαίνει κάτι σπάνιο: συγκεράζοντας με ελαφρότητα και ταυτόχρονα με βάθος το ατομικό με το συλλογικό –τον φόβο της πατρότητας και της ενηλικίωσης με την κληρονομιά του τραύματος της Ιστορίας–, μοιάζει να κατοπτρίζει, μέσα από τον χαμηλότονο ρυθμό και τα τελετουργικά της μονοπλάνα, κάτι από τον μετεωρισμό μιας ολόκληρης γεωγραφικής και πολιτισμικής περιοχής, αλλά και μιας γενιάς που παλεύει με τις σκιές της. Δεκαπέντε χρόνια μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο του, το Τίλβα Ρος (ΦΚΘ 2010), ο Λεζάιτς επανέρχεται, δημιουργώντας αβίαστα μια μεστή, σημαντική ταινία.

Η Σερίν Ντάμπις, στη συνταρακτική ταινία της με τίτλο Στη σκιά της πορτοκαλιάς (Γερμανία-Κύπρος-Παλαιστίνη-Ιορδανία-Ελλάδα-Κατάρ-Σαουδική Αραβία, 2025), μας διηγείται μια επικών διαστάσεων περιπλάνηση στα ενδότερα του παλαιστινιακού δράματος, που ψηλαφεί και ανατέμνει με μαεστρία και σύνεση ένα πολυπαραγοντικό, σύνθετο διαγενεαλογικό τραύμα. Με αφετηρία ένα in medias res σκηνικό παλλόμενης δράσης και αγωνίας, που αφήνει ανοιχτή μια βασανιστική εκκρεμότητα, βυθιζόμαστε (και αφηνόμαστε) ήδη από την αρχή σε μια ιστορία κυλιόμενης οδύνης και επαναλαμβανόμενης ματαίωσης. Χωρισμένο σε τέσσερα κεφάλαια –το κύμα βίας της Νάκμπα το 1948, με τον εκτοπισμό περίπου 700.000 Παλαιστίνιων μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η παγίωση της νέας συνθήκης στη Δυτική Όχθη το 1978, το ξέσπασμα της Ιντιφάντα το 1988 και το φιλμικό παρόν του 2022– το συνταρακτικό Στη σκιά της πορτοκαλιάς της Σερίν Ντάμπις μάς καθιστά φορείς και συμμέτοχους σε μια ατέλειωτη και αγιάτρευτη απώλεια. Την ίδια στιγμή όμως, δεν αρκείται στον βολικό και εύκολο συναισθηματισμό, καθώς υφαίνει μια δαιδαλώδη χαρακτηρολογία, κυοφορώντας μια σειρά από υπόγειες και ολέθριες συγκρούσεις εντός των οικογενειακών τειχών. Σε ένα φινάλε μετρονομημένο και σπαρακτικό, που αφήνει την πικρή γεύση μιας ατελούς παλιννόστησης και ενός υπαρξιακού ξεριζωμού, η ζωή και η ελπίδα ξεπροβάλλουν ως το μόνο ανάχωμα απέναντι στην απανθρωπιά και την αποκτήνωση.

Στο Dry Leaf (Γερμανία-Γεωργία, 2025) του Αλεξάντρ Κομπερίτζε, ένα εξαιρετικά πρωτότυπο road movie, η κάμερα εστιάζει ήδη από την αρχή σε ένα ξερό φύλλο – εύθραυστο όσο και οι εικόνες που τραβήχτηκαν με ένα παλιό κινητό. H Λίζα, φωτογράφος αθλητικών διοργανώσεων, εξαφανίζεται χωρίς προειδοποίηση, αφήνοντας πίσω ένα γράμμα στο οποίο ζητά να μην την αναζητήσουν. Η τελευταία φορά που εθεάθη ήταν εν ώρα εργασίας, φωτογραφίζοντας επαρχιακά γήπεδα ποδοσφαίρου σε απομακρυσμένα χωριά της Γεωργίας. Ο πατέρας της, o Ιράκλι, ανήμπορος να αποδεχτεί την εξαφάνισή της, ξεκινά ένα ταξίδι για να τη βρει. Ενώνει τις δυνάμεις του με τον αινιγματικό Λεβάνι, τον καλύτερο φίλο της Λίζας, και μαζί ταξιδεύουν σε όλη την ύπαιθρο, ακολουθώντας τα ίχνη της σε ήσυχα χωριά, ενώ παράλληλα συναντούν ευγενικούς ξένους και συνομιλούν με παιδιά που παίζουν μπάλα. Ό,τι ανακαλύπτουν δεν είναι παρά ψήγματα της παρουσίας της – ίχνη που χάνονται όλο και περισσότερο όσο πιο πολύ απομακρύνονται. Όταν αρχίζουν να χάνουν την ελπίδα τους, ένα μυστηριώδες συμβάν δίνει ένα τελευταίο στοιχείο που τους βυθίζει στο άγνωστο και αναζωπυρώνει μια αχνή σπίθα ελπίδας.

Στο Stepne (Ουκρανία-Γερμανία-Πολωνία-Σλοβακία, 2023) της Μαρίνα Βρόντα, με φόντο τα εκπληκτικά χειμερινά τοπία της Ουκρανίας, τα χωριά που εξαφανίζονται και μια κοινωνία που παραμένει εμμονικά προσκολλημένη στο παρελθόν, ξεδιπλώνεται η ιστορία του Ανατόλι, ενός άνδρα που επιστρέφει στην πατρίδα του από τη μεγάλη πόλη, για να φροντίσει τη μητέρα του που πεθαίνει. Οι τελευταίες μέρες της μητέρας του, μια συνάντηση με τον αδελφό του και μια γυναίκα που αγαπά, τον κάνουν να αναλογιστεί τη ζωή που έζησε και τις επιλογές που έκανε κατά τη διάρκειά της. Και τότε, λίγο πριν τον θάνατό της, η μητέρα αποκαλύπτει στον Ανατόλι πως έχει θάψει έναν θησαυρό στην αποθήκη… Γυρισμένο με ποιητική λιτότητα και ευαισθησία, το Stepne μελετά το ζήτημα της απώλειας, την έννοια του «ανήκειν» και τη ραγδαία μεταβαλλόμενη πραγματικότητα της χώρας. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 76ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, όπου η Μαρίνα Βρόντα κέρδισε το βραβείο Pardo Καλύτερης Σκηνοθεσίας και το βραβείο FIPRESCI.