ΔΕΥΤΕΡΑ
15
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (ή αλλιώς DISFF), μόνο για τις τρεις ημέρες που διαρκούσαν οι προβολές και τα βραβεία (κυρίως) του Σπουδαστικού Προγράμματος του φεστιβάλ. Οι μέρες διεξαγωγής του ήταν σαφώς περισσότερες – από τις 8 έως τις 14 Σεπτεμβρίου – όπου στήθηκε στην πόλη μια τεράστια κινηματογραφική γιορτή, υπό τη στήριξη της ΔΕΗ, του στρατηγικού συνεργάτη του Φεστιβάλ, που σταθερά στέκεται στο πλευρό του πολιτισμού, αναγνωρίζοντάς τον ως ένα πλέον αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή μας.
Ο βασικός λόγος που ανέβηκα στη Δράμα φέτος ήταν για να στηρίξω την ταινία – στην οποία συμμετείχα κι εγώ – με τίτλο, “Or How to Disappear” του συμφοιτητή μου από τη Σχολή Σταυράκου, Γιώργου Αγγελόπουλου (του νέου σκηνοθέτη, όχι του συνονόματου νέου καλλιτεχνικού διευθυντή). Η ταινία τελικά κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας «Φρίντα Λιάππα» αλλά και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον Στάθη Παπαδόπουλο κι ενώ, ετοιμαζόμουν να γράψω ένα κείμενο ανταπόκρισης για το πώς περάσαμε, τι κάναμε, τι είδαμε, μου είναι αδύνατον πια να σταθώ σε όλα αυτά, εφόσον έζησα κάτι πιο έντονο…
Έτσι, θα επιχειρήσω να σας μεταφέρω νοερά σε εκείνες τις ημέρες, τις στιγμές πριν και μετά τη νίκη και σε όλα τα συναισθήματα που βιώσαμε. Με αφετηρία την ταινία αυτή αλλά, κυρίως, με το βλέμμα στραμμένο στο ταξίδι της, είναι η τέλεια αφορμή για να αναλογιστούμε τι σημαίνει να είσαι νέος σκηνοθέτης και πόσο σημαντική είναι η ομάδα σε κάθε καλλιτεχνικό εγχείρημα.
H αφίσα του “Or How to Disappear” του Γιώργου Αγγελόπουλου
Η αλήθεια είναι ότι ζεις το φεστιβάλ αλλιώς, όταν διαγωνίζεται μια ταινία, της οποίας ήσουν κομμάτι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Καταρχάς, όλη η πόλη γεμίζει με νέους σκηνοθέτες και ανθρώπους του χώρου και η πρώτη ερώτηση όταν γνωρίσεις κάποιον είναι «Είσαι εδώ με κάποια ταινία;». Και τίποτα κακό δεν έχει να μην έχεις έρθει με κάποια ταινία, απλά η εμπειρία αλλάζει εντελώς σε αυτή την περίπτωση.
Μελετώντας το πρόγραμμα του 48ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας
Έχει κάτι μαγικό να ακούς την ιδέα κάποιου σε μια τάξη, να διαβάζεις το πρώτο σενάριο, μετά να συμμετέχεις στα γυρίσματα και τελικά να βλέπεις την ταινία αυτή να ξεκινάει το δικό της ταξίδι. Οι ταινίες (και κάθε μορφή τέχνης) είναι για να μοιράζονται, να έρχονται σε επαφή με το κοινό -δεν λέω κάτι άγνωστο, απλώς (μας) το υπενθυμίζω. Για τις μικρού μήκους αυτό το μοίρασμα είναι δύσκολο να επιτευχθεί αλλά παραμένει πολύτιμο. Το Φεστιβάλ Δράμας, πέρα από πολλά ακόμη, λειτουργεί κι ως αυτός ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ταινιών και κοινού.
Οι τρεις μέρες που κράτησαν οι προβολές των σπουδαστικών ταινιών, μέχρι να φτάσουμε στην τελετή απονομής των βραβείων (πλέον γίνεται στα μέσα του φεστιβάλ, ξεχωριστά από τις βραβεύσεις των υπόλοιπων τμημάτων) κύλησαν αργά αλλά και γρήγορα ταυτόχρονα. Λίγος ύπνος, πολλές ταινίες, μπόλικες συζητήσεις και νέες γνωριμίες. Το βράδυ βλέπαμε τις ταινίες και το επόμενο πρωί πηγαίναμε στα Q&A των αντίστοιχων ταινιών για να ακούσουμε τους νέους σκηνοθέτες να μοιράζονται τις σκέψεις τους. Με τους φίλους που μοιραζόμουν το δωμάτιο «καήκαμε» λίγο παραπάνω γιατί βλέπαμε και online ταινίες που δεν θα προλαβαίναμε να δούμε τις επόμενες ημέρες.
Στα Q&A με τους σκηνοθέτες
Την Τρίτη είχαμε την πρεμιέρα μας κι όλοι συζητούσαμε τι θα βάλουμε και τρέχαμε να πιάσουμε θέσεις όλοι μαζί στην αίθουσα (δυο σειρές θέλαμε για να χωρέσουμε). Μετά την προβολή, με το τεχνικό άγχος να έχει φύγει από την μέση (είναι σημαντικό το πώς θα προβληθεί η ταινία στο σινεμά), συζητούσαμε για τις εντυπώσεις μας και άκουγες παντού ‘συγχαρητήρια’ με απανωτές αγκαλιές. Κι η βραδιά κύλησε εξίσου ευχάριστα με το καθιερωμένο ποτό στο Φίκα – το γνωστό μπαρ της Δράμας που όλως παραδόξως μάς χωράει όλους κάθε βράδυ.
Μια κρυφή αγωνία πλανιόταν στον αέρα από την αρχή εκείνης της ημέρας. Περάσαμε τη μέρα να αστειευόμαστε για τα επικείμενα αποτελέσματα κι όσο κι αν πραγματικά πιστεύουμε πως το να φτάσει μια σπουδαστική ταινία μέχρι εδώ είναι από μόνο του αξιόλογο, ο καθένας θα ήθελε να κερδίσει. Κι εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση: μια σπουδαστική ταινία κρύβει μέσα της πολλά άγχη, αγωνίες, δυσκολίες, θυσίες και την σκληρή δουλειά (συνήθως αμισθί) πολλών ανθρώπων. Κρύβει και πάθος για την ιδέα και για το ίδιο το σινεμά κι αυτό είναι το συστατικό που κάνει το μαγικό φίλτρο να δουλέψει κι η ταινία να ολοκληρωθεί. Καμία σπουδαστική ταινία που έχει αυτό το συστατικό δεν είναι κακή ταινία. Όλες οι πρώτες ταινίες είναι όμορφες γιατί όλες ενέχουν την ανάγκη όχι ενός αλλά πολλών ανθρώπων να αφηγηθούν μια ιστορία κόντρα σε πολλά εμπόδια. Καμιά φορά το ξεχνάμε! Μικρά ή μεγάλα φεστιβάλ όπως αυτό της Δράμας έρχονται να μας το υπενθυμίσουν. Είμαστε, σαν θεατές, συνηθισμένοι στις μεγάλες παραγωγές κι εύκολα κρίνουμε – κι αυτό στο παιχνίδι είναι αλλά, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι στους νέους δημιουργούς, τίποτα δεν χαρίστηκε και τίποτα δε δόθηκε εύκολα. Το πάθος για σινεμά είναι που μάς κρατάει ζωντανούς!
Όταν ανεβήκαμε όλοι πάνω στη σκηνή για την απονομή του Βραβείου Καλύτερης Ταινίας «Φρίντα Λιάππα»
Πάμε όμως στη στιγμή των βραβείων. Αυτή τη φορά διασκορπιστήκαμε σε διάφορα σημεία της αίθουσας και η τελετή ξεκίνησε με τους νικητές του Διεθνούς Προγράμματος Animation, του Pitching Lab και περνώντας στο τέλος στο Διεθνές και Εθνικό Σπουδαστικό Πρόγραμμα -τελευταίους μάς άφησαν με λίγα λόγια. Χαιρόμασταν για κάθε νικητή, ειδικά όταν διακρίνεις στα μάτια του την σπίθα του νέου δημιουργού -από μόνο του το Σπουδαστικό Τμήμα προκαλεί έντονη συγκίνηση. Αναπόφευκτα όταν κέρδισε Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας ο Στάθης Παπαδόπουλος, χαρήκαμε λίγο παραπάνω, χειροκροτώντας ασταμάτητα, ενώ τον καλούσαμε με βιντεοκλήση, μιας και ο ίδιος δεν είχε ανέβει Δράμα.
Κι έρχεται η στιγμή για το μεγάλο βραβείο του Εθνικού Σπουδαστικού. Η αγωνία είχε φτάσει στα ύψη κι ένιωθα ένα μεγάλο σφίξιμο. Στο “or” του τίτλου πεταγόμαστε πάνω, οι μπροστινοί είχαν ήδη δημιουργήσει μια τεράστια αγκαλιά κι εμείς οι υπόλοιποι τρέξαμε από κάθε γωνιά της αίθουσας και μπήκαμε μέσα σε αυτή, ενώ παράλληλα πανηγυρίζαμε ασταμάτητα. Προσπάθησα μετά να σκεφτώ πώς είναι να το βλέπεις απ’ έξω -πολλοί μου είπαν ότι συγκινήθηκαν. Εγώ μέσα σ’ αυτή την αγκαλιά ένιωσα μια απίστευτη αδρεναλίνη και μια ευφορία απ’ αυτές που πιστεύεις πως δεν θα τελειώσουν ποτέ. Μας κάλεσαν όλους πάνω στην σκηνή για το βραβείο κι ο Γιώργος Αγγελόπουλος είπε πως έκανε αυτή την ταινία με φίλους και πως δύσκολα αυτό ξαναγίνεται. (Πικρή αλήθεια!)
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αυτή η ταινία σημαίνει κάτι για τον κάθε ένα από εμάς. Παγώνει μια στιγμή στον χρόνο τόσο εύθραυστη συναισθηματικά που θα την κουβαλάμε για πάντα.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλους – βραβευμένους και μη – και μια ευχή: Ας συνεχίσουμε να κάνουμε σινεμά κόντρα σε κάθε εμπόδιο…
