Releasing All Prog Dreams – Στο εκρηκτικό φινάλε του Release με Dream Theater, Mastodon και Haken

Η συγκυρία το έφερε έτσι ώστε η συναυλιακή βραδιά στην Πλατεία Νερού δεν θα μπορούσε να είναι, εκτός από βουτηγμένη στους 40 βαθμούς Κελσίου, και πιο συναισθηματικά φορτισμένη: λιγότερο από 24 ώρες πριν, οι ανά τον κόσμο μουσικόφιλοι φορτώθηκαν άλλη μια αφορμή να θρηνήσουν συλλογικά – κι αυτό γιατί ο επί δεκαετίες δαιμονοποιημένος από την «ηθική πλειοψηφία» όλου του δυτικού κόσμου, το παλαβό παιδί από το Ashton που αυτοσχέδια τελειοποίησε έναν νομαδικό τρόπο να μοιράζεται επί σκηνής το τραύμα του και την ορμή του για υπέρβαση κάθε αντιξοότητας, ο Ozzy Osbourne, εγκατέλειψε τα εγκόσμια, 17 μέρες μετά την περίφημη συναυλία “Back to the Beginning” στην γενέτειρα του, το Birmingham, γεγονός που συγκέντρωσε παγκόσμιο ενδιαφέρον και στο οποίο συμμετείχαν πασίγνωστα ο ομάδα της metal σκηνής.

Υπό πραγματικά τιμωρητικό ήλιο, ένα τέταρτο μετά τις έξι το απόγευμα, ανέβηκαν στη σκηνή οι Haken. Οι εκπληκτικά ποικιλόμορφοι Haken τράβηξαν δικαίως την προσοχή με το τεχνικά άρτιο κολλάζ του ήχου τους. Kάτι σαν οι Rush της μέσης περιόδου να τζαμάρουν με τον Jan Hammer και ξαφνικά χτυπούν την πόρτα και μπαίνουν μέσα οι Tool και το φάντασμα του Frank Zappa. Ένα συγκρότημα με πυκνές αναφορές σε διάφορους ήχους, σαν κύβος του Ρούμπικ που μοιάζει άφτιαχτος και συμμετρικός συνάμα, όπως και να τον απιθώσεις πάνω στο τραπέζι σου. Ξεχώρισαν τα “1985” και “Cockroach King”. Σεσημασμένοι για τους φίλους του progressive ήχου, σημειωτέοι για τους υπόλοιπους.

Εννέα χρόνια μετά την εμφάνμισή τους στο Piraeus Academy, καθιερωμένοι πλέον ως μοναδικότητες στον progressive metal ήχο, η τετράδα των Mastodon ανέβηκε στη σκηνή και χωρίς πολλά πολλά, άρχισαν το μακέλεμα με τα “Tread Lightly” και “Motherload” από το άλμπουμ τους “…Once More Around The Sun”, προκαλώντας αλυσιδωτές εκρήξεις στο πρώτο μισό στρέμμα του κοινού.

Πρώτη φορά με αντικαταστάτη του πολύ σημαντικού μουσάτου – διασταύρωση Ζακ Γαλιφιανάκη και στάντμαν του Αή Βασίλη – ιδρυτικού τους μέλους, Brent Hinds, οι τρεις παλιοκαιρινοί πενηντάρηδες έδειξαν στην μία ώρα και είκοσι λεπτά πώς πάει το έργο. Τα κομμάτια τους, το ένα πίσω από τ΄άλλο, παιγμένα με ακρίβεια (τρομερός ο ντράμμερ Brann Dailor, πέρα από το ακατάπαυστο ποδοβολητό έκανε και πρώτα φωνητικά σε πολλά κομμάτια) και με τον μπασίστα – τραγουδιστή Troy Sanders να γεμίζει με κίνηση την σκηνή.

Ένας frontman Φλίντστοουν με μπλουζάκι Ozzy με μακρύ μανίκι γυρισμένο στον αγκώνα, αρχέγονη δύναμη, πώρωση, κραυγές και μπασοκοπάνημα, που οδηγεί τα κομμάτια. Πλαϊ του δεξιά, φανερά ανανεωμένος, με λιγώτερα κιλά σε κορμί και μουστάκι, ο κιθαρίστας Bill Kelliher, ένας πιο φιτ Πασχάλης Τσαριούχας, προσηλωμένος στα δύσκολα ριφ του. Και αριστερά στην κιθάρα ο καινούριος, ο Nick Johnston. Με χαίτη μεταλλά των ‘90s, αυτοκόλλητο goofy χαμόγελο και …τσάκιση στο μαύρο παντελόνι (πάνω από το άρβυλο), έδειχνε πολύ μέσα στο κλίμα της μπάντας, άλλωστε ανακοινώθηκε πριν κάτι μήνες ότι έχει επισήμως ενταχθεί. «Είναι κατά το είκοσι τοις εκατό Έλληνας», ανακοίνωσε ο Sanders από μικροφώνου κάπου στην μέση του σετ – μυστηριωδώς, καθώς, αν μοιράσεις στα τέσσερα το γονιδίωμα, θα πρέπει ο τύπος να έχει πέντε γονείς, μια ακούσια (;) ψυχεδελική λεπτομέρεια στην βραδιά.

Οι Μastodon, που δεν είναι τυχαίο ότι συμμετείχαν –και απαθανατίστηκαν για πάντα- στην περίφημη συναυλία “Back To The Beginning” 18 μέρες πριν, έχουν κατακτήσει κάτι πολύ δύσκολο: Το να εντυπώσουν στο κοινό ότι είναι πράγματι εφικτό να γουστάρει κανείς τον πυκνό, ψυχεδελικό και ανυποχώρητο ήχο τους (σα να πλακώνεται στα μπουνίδια ο Κινγκ Κονγκ με τον Γκοτζίλα μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο). Τελείωσαν με μια κομμένη και ραμμένη διασκευάρα Sabbath, προς τιμήν του Ozzy: Το “Supernaut” που έκανε όλη την πλατεία νερού, μετά την ηλίαση, να υποκύψει και σε αφυδάτωση.

Οι headliners της βραδιάς είναι εδώ και πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα σκηληρού ήχου στην χώρα μας. Στα άνυδρα από κλασσικό ροκ ήχο ‘90s, ξεκίνησαν σαν το γκρουπ των «μουσικών»: όσοι άκουγαν Dream Theater «ήξεραν κάτι παραπάνω», κάτι που έτεινε να συνιστά δελτίο ταυτότητας, τόσο ανάμεσα στο τοπίο των εναλλακτικών της μεταγκραντζ εποχής, όσο και των ίδιων των χεβυμεταλλάδων που μεγάλωσαν τότε χωρίς την παραγωγή δίσκων από τους μεγάλους της προηγούμενης δεκαετίας.

Οι Dream Theater πράγματι αναγνωρίστηκαν διεθνώς από την αρχή (από το ‘Images And Words” του ’92) ως «παιχταράδες» ο καθένας στο όργανό του, όμως live, αυτή η πενταπλή οργανοπαιξία είχε συχνά ευδιάκριτα στοιχεία φλυαρίας. Ωστόσο, η καλλιτεχνική ευρωστία τους σε ιδέες, η μουσική ικανότητά τους να τις υπηρετήσουν και να τις υλοποιήσουν, η επιμονή τους να παίζουν με το ύφος και στη μουσική φλέβα που τους αρέσει (επέβαλλαν τα 9λεπτά κομμάτια, τα κόνσεπτ, τα τραγούδια σε συνέχειες, λ.χ. «Πράξη Πρώτη», «Πράξη Δεύτερη», μια συνολική επαναφορά των prog rock ηθών της δεκαετίας του ’70) και η συνεπής δισκογραφική παρουσία τους (16 στούντιο άλμπουμ με πρωτότυπο υλικό συν 9 live σε 36 χρόνια) τους έχουν καταστήσει μονοκράτορες του progressive που δεν φοβάται την παράθεση του όρου metal δίπλα του.

Όλα αυτά τα στοιχεία ξεδιπλώθηκαν με την μαεστρία του ψημένου headliner λίγο μετά τις 21:00 και μετά μπροστά σε ένα υπερθερμασμένο κοινό που ανακουφισμένο καλωσόριζε το πέσιμο του ήλιου. Μετά από μια κλασσική εισαγωγή κι ένα τετράλεπτο οπτικοποιημένο ιδανικά medley με αποσπάσματα από τα κομμάτια τους μέσα σε προκαταβολική αποθέωση, οι πέντε Theater μπαίνουν με το “Night Terror” από τον -το μάλλον σκοτεινό σε θέμα- καινούριο τους δίσκο που έχει επίκεντρο τις διαταραχές κατά την διάρκεια του ύπνου (“Parasomnia”). Κι εκεί που οποιοδήποτε σχήμα μέταλ σχήμα, διαχρονικά ποντάρει στην αμεσότητα και την τραχύτητα, οι Dream Theater κάνουν βουτιά στο μεγαλύτερο κινηματογραφικών διαστάσεων έπος τους: το “Metropolis Pt. 2 : Scenes From A Memory”. Tην μυστηριώδη αυτή ιστορία εγκλήματος και ψυχαναλυτικά προσδιοριζόμενων κινήτρων των κεντρικών χαρακτήρων, που φτάνουν από αποσπασματικές να αλληλοσυμπληρωθούν οδηγώντας στην τελική αποκάλυψη, το κοινό την γνωρίζει κυριολεκτικά απ’ έξω. Κάθε αλλαγή ρυθμού, κάθε μεταβολή διάθεσης, κάθε φθόγγο. Ενισχύει στα κοψίματα, χειροκροτεί στα πιο ρυθμικά μέρη, αλαλάζει στα σόλο.

Η πρώτη μεγάλη στιγμή έρχεται με την μεστή συναισθήματος εκτέλεση του “Hollow Years”, της μπαλλάντας από το ’97 που κόντεψε να αποξενώσει τους σκληροπυρινικούς οπαδούς. Το κοινό παίρνει την ανάσα που χρειάζεται, οι φακοί των κινητών ανάβουν. Το σχεδόν powermetalικό “Panic Attack”, το βαρυκόκκαλο, 10λεπτο “The Dark Eternal Night” με τα φρενήρη τρεξίματα από κιθάρα και πλήκτρα στην μέση του σαν από jazz fusion jam session πάνε κάτω σχεδόν αμάσητα.

Προκαλεί οπωσδήποτε μια άλλη αίσθηση να βλέπεις ένα συγκρότημα με όλα τα βασικά του μέλη παρόντα και συμπράττοντα: Ο La Brie με τεχνική και συνεχή κίνηση αποδίδει άριστα για τις απαιτήσεις του live στα 62 του. Ο Νοτιοκορεάτης από το Σικάγο John Myung δαμάζει το μπάσο, ο πολυμήχανος Jordan Rudess, το μόνο μέλος που βλέπουμε προφίλ καθώς έχει τοποθετήσει τα πλήκτρα του κάθετα στη σκηνή, δίπλα και δεξιά από τα τύμπανα, γεμίζει τον ήχο, σολάρει, δεν γίνεται να τους φανταστείς χωρίς αυτόν.

Ο μέγας Mike Portnoy με το μπλε ελεκτρίκ μούσι βαράει με ακρίβεια στα δεξιά της σκηνής (η επιστροφή του μετά το 2013 δίνει εντελώς άλλη δυναμική στον ήχο τους). Στα δεξιά της σκηνής, με γενειάδα μοναχού, βλοσυρός κι επιβλητικός ο John Petrucci  που είναι σα να χειρίζεται τρεις κιθάρες μαζί. Όσο λιγώτερη η κίνησή του, τόσο πιο πολύ αποθεώνεται.

Το ψυχεδελικό backdrop επάξιο, προσθέτει και δεν αποσπά, καθώς έρχεται η δεύτερη μεγάλη μουσική στιγμή της βραδιάς, το “Peruvian Skies”. Μέσα σε μπλε και μωβ αποχρώσεις έναστρων ουρανών που μεταμορφώνονται σε σύννεφα και γαλαξίες, η εννιάλεπτη εκτέλεση θα περιλάβει περάσματα από “Wish You Were Here” (Pink Floyd), “Wherever I May Roam” (Metallica) και Black Sabbath (το δυσοίωνο ριφ από το ομώνυμο) γνωρίζοντας δικαίως την αποθέωση.

Μετά από μια εξυψωτική εκτέλεση του “Take The Time”, έρχεται ένα προσωρινό τέλος και ως πρώτο encore, ένας συγκινημένος La Brie θα αφιερώσει το επόμενο κομμάτι στον μεγάλο αποδημήσαντα Ozzy. Είναι η έκτη σκηνή από το Metropolis pt. 2, το συγκινητικό “The Spirit Carries On”.

Χωρίς μεγάλη δόση υπερβολής, είναι από τις μουσικές στιγμές που μόνον ένα μεγάλο συγκρότημα μπορεί να δώσει. Νιώθει κανείς την τέρψη και την μέθεξη των χιλιάδων στον πυκνό αέρα του Φαλήρου. Το προδιαγεγραμμένο χέβυ φινάλε του “Pull Me Under” με το κοινό να συντονίζεται και να ξεσπάει στο ρεφραίν επισφραγίζει μια βραδιά, από την οποία δεν μπορείς να ζητήσεις τίποτε άλλο.

Εκτός ίσως από το ότι θέλουμε ακόμη περισσότερες…