Hot or Not #174: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

@Πάτροκλος Σκαφιδάς

Άλλη μία εβδομάδα που κατηφόρισα την Εθνική Οδό Αθηνών–Κορίνθου και βρέθηκα στο μυσταγωγικό, καταπράσινο τοπίο του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου, για να παρακολουθήσω, αυτή τη φορά, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Δημήτρη Τάρλοου με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή – μια σύμπραξη του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με το Θέατρο Πορεία.

Ο Τάρλοου πήρε το κείμενο, τους χαρακτήρες, τα ηθικά διλήμματα, τον πόνο και τα πάθη της αρχαίας τραγωδίας – σχεδόν αυτούσια – και τα μετέφερε κάπου ανάμεσα στη δεκαετία του ’60 (περίπου). Ο Χορός, αποτελούμενος αποκλειστικά από γυναίκες, φορούσε χαρακτηριστικά midi φορέματα με γιακά, σε παστέλ χρώματα, πέρλες στα αυτιά, και ξεκίνησε την πορεία του μέσα από το πλήθος των θεατών στις κερκίδες. Η Κλυταιμνήστρα (Ιωάννα Παππά), αρματωμένη με όλο το σθένος, το θράσος και την απληστία – αν θέλετε – της ηρωίδας του Σοφοκλή, εκτέλεσε τον ρόλο της μέσα σε ένα πράσινο φόρεμα και με έντονο κόκκινο κραγιόν. Η εξαιρετική «Ηλέκτρα» της Λουκίας Μιχαλοπούλου είχε τα μαλλιά της ανέμελα και φορούσε ένα φόρεμα που, σαν σχέδιο , έμοιαζε με εκείνα των γυναικών του Χορού, όμως ήταν μαύρο, λερωμένο και με ένα σκίσιμο στο μηρό.

Ήταν μια παράσταση που φαίνεται πως βρήκε το κοινό της στο πλήθος των θεατών της Επιδαύρου, καθώς καταχειροκροτήθηκε μετά το τέλος της. Η χημεία των πρωταγωνιστών, η έντονη ερμηνεία της Χρυσόθεμις (αδερφή της Ηλέκτρας) από τη Γρηγορία Μεθενίτη, και φυσικά η κορύφωση της σχέσης του Ορέστη του Αναστάσιου Ροϊλού και της Ηλέκτρας, όταν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, ήταν από τις στιγμές που πραγματικά ανατρίχιασα κατά τη διάρκεια του έργου. Ενδιαφέρουσες ήταν  και οι μουσικές επιλογές, που κυμάνθηκαν από δημοτικά τραγούδια και μοιρολόγια μέχρι μελωδίες για κοντραμπάσο και βιολί.

Ο Τάρλοου φάνηκε πως ήθελε να στήσει ένα έργο που, ανεξάρτητα από τη μορφή του, θα διαπερνούσε τον θεατή μέσα από το νόημά του. Ήθελε τα ηθικά ερωτήματα να βρουν πρόσφορο έδαφος, ώστε να γεννηθούν αμφιβολίες που θα εξιτάρουν τη σκέψη. Η «εικόνα» ωστόσο του έργου ήταν αδύνατον να μην σου τραβήξει την προσοχή – όπως και οι ερμηνείες, η μουσική και, βασικά, κάθε μικρή επιλογή που οδήγησε τελικά σε εκείνο το δυνατό χειροκρότημα.
Μαρία Βαλτζάκη

[relart 4]

Αυτή την εβδομάδα έκανα ωραίες στάσεις. Ταξίδεψα μέχρι την Επίδαυρο για την πολυσυζητημένη Αντιγόνη, κάτω από τον έναστρο ουρανό του πιο όμορφου θεάτρου στον κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν από τις αγαπημένες μου παραστάσεις, αλλά χάρηκα ιδιαίτερα που βρέθηκα σε αυτή την αμφιλεγόμενη έναρξη των Επιδαυρίων, με τη ματιά του Γερμανού σκηνοθέτη Ulrich Rasche – για την οποία ακόμη καλά κρατεί η συζήτηση. Λίγες ημέρες μετά βρέθηκα σε μια κατάμεστη Τεχνόπολη για το πρώτο καλοκαιρινό live του Πάνου Βλάχου, που για πάνω από δύο ώρες τραγουδούσε ασταμάτητα όλη του τη δισκογραφία, μεταξύ άλλων και το ολοκαίνουριο άλμπουμ του «Πληγή έμπνευσης» αλλά και άλλα λιγότερο… έντεχνα αλλά ανεβαστικά και με μια ενέργεια που σε παρέσυρε. Στα συν της βραδιάς η εμφάνιση του Μίλτου Πασχαλίδη επί σκηνής, που τραγούδησε μόνος αλλά και μαζί με τον Βλάχο – κάτι που κανείς δεν περίμενε και ήταν μια πολύ όμορφη έκπληξη. Και τέλος, βρέθηκα για τον Max Richter στο Ηρώδειο, σε μια τελετουργία μνήμης, ενδοσκόπησης και συλλογικής σιωπής. Δεν χρειάζεται να είσαι φαν του είδους για να σε αγγίξει, ειδικά όταν μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συνθέτες. Ξεχώρισα λίγο παραπάνω το δεύτερο μέρος, The Blue Notebooks, με τις αναγνώσεις από Κάφκα, μια ωδή στην ψυχή και μια διαμαρτυρία απέναντι σε κάθε βία, όπως λέει κι ο ίδιος.
Ευδοκία Βαζούκη

Πέρασε ένας μήνας από την έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260 για να μπορώ να πω ότι είδα μια παράσταση με την ικανότητα να συνεπάρει, χωρίς αστερίσκους. Η παράσταση χορού της Αμερικανίδας Φαίη Ντρίσκολ με τον τίτλο «Διάβρωση» (πρωτοπαρουσίαστηκε το 2023) ήταν μια σύγχρονη πραγματεία για το ταπεινωμένο – με κάθε τρόπο – ανθρώπινο σώμα, για την ύψιστη πράξη της σωματικής επαφής και τελικά για το σώμα ως σανίδα σωτηρίας.

Δέκα χορευτές, άνδρες και γυναίκες, μιας ευρείας γκάμας ηλικιών, σωματότυπων, φυλών, εθνικοτήτων και σεξουαλικών ταυτοτήτων «επιπλέουν» πάνω σε ένα στρώμα που περιστρέφεται βασανιστικά αργά σε σημείο που ο θεατής μπορεί να διακρίνει κάθε ανεπαίσθητη έκφραση στο πρόσωπο τους, κάθε αλλαγή στη στάση του κορμιού τους, κάθε μανίκι από τα ρούχα τους που ζαρώνει. Οι θεατές, σημειωτέον, είναι ασφυκτικά κοντά τους: τους περιφρουρούν σε ένα ορθογώνιο σχήμα κερκίδων ώστε τίποτα από το σκηνικό αυτό συμβάν δεν μπορεί να διαφύγει από το βλέμμα τους.

Σταδιακά, η κίνηση του περιστρεφόμενου στρώματος αυξάνει, τα σώματα αρχίζουν να αλληλεπιδρούν φανερά, οι χορευτές βγάζουν σταδιακά τα ρούχα τους, τα κορμιά αποκαλύπτονται και όλοι μαζί δημιουργούν μια σάρκινη γλυπτική μάζα που κρύβει αισθησιασμό αλλά και συμβολισμό.

Όσο οι χορευτές μοιάζουν να μην μπορούν να υπάρξουν ο ένας χωρίς το στήριγμα του άλλου, την ίδια ώρα εγκαταλείπουν την «σχεδία» για να επιστρέψουν τελικά σε αυτήν με λυσσαλέα ορμή, ξανά και ξανά. Η χορογράφος είναι παρούσα και ενθαρρύνει επί σκηνής την όλη φρενήρη τελετουργία – η οποία την ίδια ώρα μπορεί να μιλάει για τη δίψα του ανθρώπου να ζήσει σε κοινότητες και συνάμα για τον κίνδυνο να εξαφανιστεί ο,τιδήποτε συνιστά την ανθρωπότητα. Σε ποια στροφή θα σταματήσει το όχημα τους/μας να περιστρέφεται; Στην ευτοπία της συνύπαρξης ή στην δυστοπία του αφανισμού; Αυτό μοιάζει να είναι επιλογή των θεατών. Προσωπικά, επέλεξα τη νίκη της πολυμορφικής συλλογικότητας, γιατί η ελπίδα, ακόμα και σ’ αυτόν τον παραμορφωμένο κόσμο, πεθαίνει τελευταία.
Στέλλα Χαραμή

Τρίτη βράδυ, η ζέστη αποπνικτική, αλλά η προοπτική να ακούσεις τον Mario Biondi ζωντανά κάνει το κέντρο της πόλης να μοιάζει πιο φιλόξενο. Αν και αρχικά το live είχε προγραμματιστεί για τον Λυκαβηττό, ως μέρος της ατζέντας του Rockwave, τελικά μεταφέρθηκε στο Θέατρο «Δόρα Στράτου» — έναν χώρο που δεν είχα επισκεφθεί ξανά. Και, για να είμαι ειλικρινής, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Στον περιφερειακό του Φιλοπάππου, το θεατράκι, φωλιασμένο μέσα στο πράσινο, είναι αμφιθεατρικό, με άνετα καθίσματα και σκηνή που αποπνέει μια οικειότητα. Ιδανικό όχι μόνο για συναυλίες, αλλά και για παραστάσεις. Αναρωτιέμαι γιατί δεν αξιοποιείται πιο συχνά.

Όσο για τη συναυλία: ο Mario Biondi μάς χάρισε μια βραδιά αντάξια της φήμης το. Με μια δεμένη, 9μελή μπάντα εξαιρετικών μουσικών —τους οποίους αποκάλεσε οικογένεια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς ανάμεσά τους ήταν και ο αδερφός του με την ανιψιά του στα φωνητικά— παρουσίασε ένα προσεγμένο setlist. Μεγάλες προσωπικές επιτυχίες, αλλά και εμπνευσμένες διασκευές, σε ένα πρόγραμμα που κύλησε απολαυστικά.

Με τη χαρακτηριστική του, αισθαντική φωνή —δίκαια αποκαλείται ο «Ευρωπαίος Barry White»— αποζημίωσε και με το παραπάνω το κοινό που τον τίμησε εκείνο το βράδυ.
Μάρη Τιγκαράκη

Τρία συγκροτήματα γνώριμα στο ελληνικό κοινό. Οι Αυστραλοί Amyl and the Sniffers έχουν έρθει δύο φορές στην Αθήνα, οι Bob Vylan μόλις (κυριολεκτικά σχεδόν) ταρακούνησαν το κοινό του Release Athens, ενώ οι Kneecap έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του φετινού Rockwave, αυτή την Κυριακή. Ε, λοιπόν, τα τρία αυτά συγκροτήματα έδωσαν ξανά νόημα σε ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα πλέον μουσικά φεστιβάλ διεθνώς, όχι μόνο μέσα από τα γαμάτα sets τους, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποίησαν τον χρόνο τους πάνω στη σκηνή για να μιλήσουν για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, για τη λογοκρισία, για την εναντίωση μας στη γενοκτονία. Προφανώς, ο μεγαλύτερος χαμός έγινε γύρω από τους Bob Vylan που φώναζαν “Death to the IDF” – λες και δεν είναι αυτονόητο το να ζητάς το τέλος μιας στρατιωτικής δύναμης που διαπράττει συνεχώς εγκλήματα, ή μάλλον κυριολεκτικά μια γενοκτονία, χωρίς να λογαριάζει αν απέναντι της βρίσκονται παιδιά και μητέρες. Να θες να σταματήσει η εκτελεστική μηχανή ενός κράτους δολοφόνου. Και στην τελικά, οι στρατιώτες του IDF είχαν να κάνουν μια επιλογή. Χτες έπεσε στα μάτια μου μια επιστολή του ΚΚ Ισραήλ, που με συγκίνησε φοβερά πολύ. Μεταξύ άλλων, εξέφραζαν την αμέριστη αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό, ενώ έκαναν ξεκάθαρο ότι αρνούνται τη στράτευση, αρνούνται δηλαδή να σκοτώνουν Παλαιστίνιους στο όνομα του Ισραήλ – παρά τις συνέπειες. Όσο δύσκολο και να είναι, είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να κάνει κανείς σε έναν τέτοιο πόλεμο. Και όσο και να πολεμάνε τους Bob Vylan τα κανάλια (πχ BBC) και η βιομηχανία του θεάματος γενικότερα, μόνο και μόνο επειδή ειπαν αυτό που όλοι σκεφτόμαστε, ε μαντέψτε: θα συνεχίσουμε να το σκεφτόμαστε και να ζητάμε μια ελεύθερη Παλαιστίνη.

Τατιάνα Γεωργακοπούλου

(-) Μια επικαιρότητα που (πάλι) έχει αρκετά δυσάρεστα να μας πει 

Το ερώτημα του “σε τι κόσμο” έχουμε έρθει δεν θα πάψει ποτέ να με απασχολεί. Έτσι τουλάχιστον συμπεραίνω από τα ελάχιστα (έως μηδαμινά) ευχάριστα που ακούμε κάθε μέρα. Άλλο είναι πια το ερώτημα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου, κατά πόσο έχουμε ευθύνη για όσα συμβαίνουν. Γιατί το να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο και στην πιο τρυφερή ηλικία να βιώνει τη φρικαλεότητα σε όλο της το μεγαλείο, σίγουρα σου προκαλεί σκέψεις. Καταλάβατε προφανώς ότι αναφέρομαι στον ομαδικό βιασμό ενός αθώου 14χρονου κοριτσιού. “Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα”, τραγουδάμε πολύ σωστά, αλλά το παιδί τελικά μπορεί να γλιτώσει; Ακόμα όμως κι αν εδώ δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση, παρά μόνο ένας βαθύς εσωτερικός προβληματισμός για καθέναν από εμάς, σε άλλα ζητήματα η απάντηση είναι πασιφανής. Δύο λεωφορεία συγκρούονται μέρα μεσημέρι στη Βούλα και λίγο αργότερα έρχεται στο φως η πληροφορία πως η οδηγός ήταν 16 ώρες στο τιμόνι. Δεν μιλάμε συνεπώς για ανθρώπινο λάθος, αλλά για καθαρή έλλειψη υποδομών και εργατικού δυναμικού σε ένα σύστημα συγκοινωνιών που “πάσχει” ολόκληρο και δεν ξέρω πόσες ψυχές ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε για να το συνειδητοποιήσουμε.

Α, και κάτι που ήθελα όσο τίποτα να μοιραστώ. Ο τραγικός θάνατος του 28χρονου ποδοσφαιριστή της Λίβερπουλ “φιγούραρε” σε όλα τα ειδησεογραφικά μέσα αυτήν την εβδομάδα – δεν περιμένατε εμένα να σας το πω ούτε να τονίσω προφανώς πόσο θλιβερό είναι να χάσει έτσι τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος. Άλλωστε αυτό συμβαίνει κάθε μέρα δυστυχώς, δεν αξίζει μια ζωή περισσότερο από την άλλη επειδή τυχαίνει να έχει περισσότερη αναγνωρισιμότητα ή χρήματα. Για τον ίδιο και τον αδερφό του θα αρκεστώ να πω “καλό παράδεισο” και να βρουν το φως στην αγκαλιά του Θεού. Για εκείνους σκέφτομαι κάποια ελπίδα. Διαβάζοντας όμως το τραγικό γεγονός, δεν μπορούσα να μη σταθώ στη φιγούρα της συζύγου του. Προσπάθησα να μπω στη θέση της. Να είσαι μαζί με τον έρωτα της ζωής σου τόσα χρόνια, να κάνετε μαζί τρία παιδιά, να παντρεύεστε και δέκα μέρες μετά να συμβαίνει αυτό. Πόσο θάρρος θέλει αυτή η γυναίκα για να συνεχίσει να ζει; Το πιο ωραίο παραμύθι έγινε μέσα σε λίγα λεπτά ο χειρότερος εφιάλτης. Βλέποντας μάλιστα ένα ποστ με δύο φωτογραφίες των δυο τους, μία από το σχολείο και δίπλα μία από τον γάμο τους με τον σχολιασμό “αυτό θα πει πραγματική αγάπη”, διαλύθηκα, δεν θα το κρύψω. Αλλά πιστεύω και κάτι διδάχθηκα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ότι το “σ’αγαπώ” δεν πρέπει να λείπει ποτέ από τα χείλη μας για τους ανθρώπους μας. Η παραμονή μας δίπλα τους δεν είναι καθόλου δεδομένη.

Μιλένα Αργυροπούλου