«Αν θες να μάθεις τι νιώθω, διάβασε το BLOUZAKI μου!»

@noir.tourbillon preach this – “art is liberation”.

Ένα Σάββατο περπατούσα στη μέση της Καλλιδρομίου και περιτριγυριζόμουν από κόσμο και πορτοκαλί ομπρέλες (τα Σάββατα στα Εξάρχεια έχει λαϊκή). Σε μία επιλογή τελείως αντίθετη με μένα, δεν φορούσα ακουστικά και δεν άκουγα μουσική. Κάπως ένιωθα πολύ εντάξει με τον εαυτό μου εκείνη τη μέρα, που δεν χρειαζόμουν την ασφάλεια της μουσικής που μπλοκάρει όλη τη βουή, κάπως μικραίνει τους φόβους και ρομαντικοποιεί τα πάντα (εντάξει, ίσως έπαιζε το BLOUZAKI ενώ είχα τα headphones γύρω από το λαιμό). Περπατούσα ανάμεσα στον κόσμο και καθώς κοιτούσα τους πάγκους για να βρω όσα ήθελα (έψαχνα απεγνωσμένα φράουλες), παρατηρούσα – χωρίς καν να είναι αυτή η πρόθεσή μου – και τον κόσμο που προσπερνούσε, σταματούσε, πήγαινε πίσω, γελούσε κρατώντας διχτυωτές τσάντες με πράσινα ξινόμηλα.

Η @astorybehind μου έστειλε την μπλούζα της που γράφει “Χορέψετε, χορέψετε τα νιάτα να χαρείτε”.

Μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως οι 7 στους 10 ανθρώπους που περνούν από μπροστά μου φορούν ένα graphic tee που έγραφε πάνω λέξεις – φράσεις, φωνήεντα, τα πάντα. Για όσους ζορίζονται με τον όρο, ως graphic tee χαρακτηρίζεται ένα μπλουζάκι που αποτυπώνεται πάνω του κάτι γραφιστικό – από εικόνα, μέχρι έργο τέχνης, λέξεις, σχέδια κ.λπ. Εκείνο το Σάββατο όμως, όλοι όσοι εγώ είδα κάτω από αυτές τις πορτοκαλί ομπρέλες, νομίζω φορούσαν στα μπλουζάκια τους όσα ήθελαν να πουν.

Η Ευδοκία ήρθε στο γραφείο με μπλούζα “NO MORE LONG MONDAY” – πλιιζ.

Ήταν πολύ περίεργη συνθήκη όλο αυτό. Όχι γιατί μου έκανε εντύπωση η ποσότητα των ανθρώπων που κάνει αυτή τη στυλιστική επιλογή – το έχω συνηθίσει, το θεωρώ δεδομένο και προσωπικά με εκφράζουν και μένα αυτά τα μπλουζάκια, είναι στη μόδα. Το περίεργο ήταν πως μερικές μέρες πριν, η Π.Ο.Π./popstar μας (όπως την χαρακτήρισε εξαιρετικά η Τατιάνα), η Μαρίνα Σάττι, είχε βγάλει νέο δίσκο, με το τραγούδι που εμένα μου είχε κολλήσει (όπως και στη μεγαλύτερη μερίδα του TikTok), να ονομάζεται BLOUZAKI και να λέει ρυθμικά στο ρεφρέν του: «Στο μπλουζάκι μου θα γράψω σε μισώ». Την ίδια εκείνη μέρα που το άκουσα, ενημέρωσα ένα φίλο μου πως θα πάω να τυπώσω μπλουζάκι που θα γράφει μπροστά «ΣΕ ΜΙΣΩ» και πίσω «η Σάττι το είπε, όχι εγώ».

Η Μαρίνα μας πήγε (σίγουρα) ΤΑΠΑ και η @myrto.saroglou μας ενημερώνει.

Η αγαπημένη μπλούζα του @vkarapas_ που έκλεψα για λίγο “I BRING NOTHING TO THE TABLE”.

Μετά ήρθε εκείνο το Σάββατο, που με περιτριγύριζαν φράσεις τυπωμένες σε υφάσματα κάτω από πορτοκαλί ομπρέλες, και αφού σταμάτησα ένα-δύο άτομα για να βγάλω φωτογραφία τα t-shirts τους (ευγενέστατοι και γλυκύτατοι) ε, φυσικά μπήκα σε σκέψεις. Σκεφτόμουν πως από τότε που είδα το BABYGIRL θέλω να τυπώσω ένα μπλουζάκι με το logo της ταινίας.

Από αριστερά προς τα δεξιά: Britney Spiars “DUMP HIM”, Troye Sivan “PROTECT THE DOLLS”, Paris Hilton “too pretty for a job”, Drew Barrymore “MY BOYFRIEND IS OUT OF TOWN”, από το instagram της Dua Lipa “HATING POP MUSIC DOESN’T MAKE YOU DEEP”, Britney Spiars “MILF IN THE MAKING”, Hailey Bieber “ nepo baby”

Σκεφτόμουν την μπλούζα του φίλου μου του Βασίλη, που του την έκλεψα γιατί μου άρεσε πολύ και έγραφε «I BRING NOTHING TO THE TABLE». Μετά σκεφτόμουν το brat summer, την Hailey Bieber με το t-shirt που έγραφε «nepo baby» και φυσικά την Britney Spears στα ’90s όταν έκανε preach το «DUMP HIM» ή ακόμα τη Drew Barrymore και φυσικά την Paris Hilton, μέχρι πιο πρόσφατα παραδείγματα όπως εκείνο της Alexandria Ocasio Cortez, που έγραψε στο λευκό της φόρεμα στο Met Gala  του 2021 με κόκκινα γράμματα «TAX THE RICH» (μωρέ τι μας λες!). Και φυσικά, το υπέροχο και viral «PROTECT THE DOLLS» – μία φράση που λειτουργεί ως ένα σύνθημα για την τρανς ορατότητα και ισότητα σήμερα. Είπαμε, μπήκα σε σκέψεις – και ναι, ήταν πολλές (σοκ).

Μία φίλη ρωτάει ευθέως πάνω στο BLOUZAKI της “Εμένα βρήκες;”.

Η φίλη Χρύσα,σε απόλυτο καλοκαιρινό mood (επικροτώ), φωνάζει σε μια κόκκινη μπλούζα «ΣΕ ΘΕΛΩ». Εμένα ωστόσο κάπως μου αρέσει που εδώ βλέπω κυρίως το «ΘΕΛΩ» – μόνη μου.

Είπα λοιπόν να το πάω ακόμα παραπέρα γιατί βασικά μου δημιουργήθηκαν απορίες που δεν ήξερα καν πως υπήρχαν. Γιατί, ας πούμε, είναι κουλ (ξανά) να γράφουμε με κόκκινα γράμματα σε λευκά μπλουζάκια λέξεις; Τι σημασία έχει αν αντί να εκφράζω λεκτικά τα πιστεύω μου, τα τυπώνω σε BLOUZAKI και τα φοράω; Γιατί εξομολογούμαστε στις φράσεις των t-shirt μας; Πόσο πιο εύκολα κάνει τα πράγματα για εμάς το να φορέσουμε ένα μπλουζάκι με κάτι που μπορεί καν να μην μας αφορά, αλλά έχει ωραίο χρώμα; Μήπως βρήκαμε ακόμα έναν τρόπο να μην επικοινωνούμε τα συναισθήματά μας λεκτικά και να στέλνουμε υπόγεια μηνύματα σε μπλουζάκια; Φοβόμαστε να μιλήσουμε ή είμαστε τρομερά γενναίοι που φοράμε τις απόψεις μας «κορόνα στο κεφάλι μας» (περίπου); Ναι, βέβαια, μπορείτε να μου πείτε πως “it’s not that deep Μαρία” – αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: it’s always deep (για μένα τουλάχιστον).

“Let’s all go to therapy” – γιατί η @cleoo_su ξέρει.

H @evitoum ενημερώνει την ομήγυρη πως είναι «ΘΕΑ» με μπλουζάκι @vrg_collection.

Ξαμολήθηκα στους δρόμους λοιπόν – κοινώς, ανέβασα ένα στόρι στο Instagram και ζήτησα από γνωστούς και φίλους να μου στείλουν μία φωτογραφία από εκείνο το μπλουζάκι τους που γράφει πάνω κάτι – οτιδήποτε. Αυτό πήγε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πίστευα, να ξέρετε, και τους ευχαριστώ πολύ. Από μπλουζάκια που τυπώθηκαν εν έτει 2020 και πανδημίας με το αντίστοιχο μήνυμα, μέχρι προτροπές για ψυχοθεραπεία.

Ο Μιχάλης δημιούργησε αυτή την iconic μπλούζα που γράφει “I love Agioc Antreac”

Από εξομολογήσεις για relationship status, φεμινιστικά μηνύματα, προτροπή για αυτοαγάπη, διαφήμιση περιοχών, viral quotes και πανέξυπνα λογοπαίγνια. Υπήρχε ποικιλία και ποσότητα, αλλά μεταξύ μας, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τους φίλους μου.

Ξανά cleoo_su, ξανά iconic “i’m literally just a girl”.

Ενώ λοιπόν φυσικά ζήλεψα απίστευτα όλα τα t-shirts και θέλω να τους τα κλέψω, οι απορίες μου ήταν ακόμα εκεί – ίσως και λίγο πιο φωναχτές. Αναγνωρίζω πως το trend με τα μπλουζάκια δεν είναι κάτι καινούριο στην παγκόσμια πραγματικότητα, αλλά όπως συμβαίνει με τη μόδα (αλλά και γενικά με την τέχνη), τα πάντα ανακυκλώνονται, επαναλαμβάνονται και επιστρέφουν – κάποιες φορές ίσως λίγο διαφοροποιημένα, κάποιες φορές πανομοιότυπα.

In all 2020 fashion ο @matthew.dmg τυπώνει μπλουζάκι “if you can read this, you are too close.”

Τώρα όμως μου φαίνεται λίγο διαφορετικό: δεν είναι μία παγκόσμια σταρ που φοράει ένα μπλουζάκι με μία φράση· είναι, κατά έναν τρόπο, μία ολόκληρη γενιά που κάνει αυτή τη στυλιστική επιλογή. Αν και πλέον ακόμα και οι γενιές βρίσκονται σε μία γενική αναταραχή – η γενίκευση ούτε και εδώ μου φαίνεται χρήσιμη.

H @natya.arv λέει “Σ’ΑΓΑΠΩ” με μπλούζα @hard.clo.

Η φίλη μου η @epigounaki μου έστειλε αυτές τις ΤΕΛΕΙΕΣ μπλούζες από @als_greek_design που με εκφράζουν πλήρως καθώς η μία λέει «για τα πανηγύρια» και η άλλη «φτου! να μην με ματιάσετε.» – και ναι είναι ασιδέρωτες, για αυτό και με εκφράζουν.

Το ότι ωστόσο όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και συναισθηματικά μη διαθέσιμοι είναι μία πραγματικότητα. Ακόμα κι αν κάποιος υποστηρίξει πως η Gen Z (άντε, ας το γενικεύσω για να κάνουμε τη δουλειά μας) είναι μία γενιά που φοράει τα συναισθήματά της στο πρόσωπο και είναι αφιλτράριστη και άμεση, ακόμα και τότε υπάρχουν όλα εκείνα που δεν παραδεχόμαστε – κυρίως γιατί φοβόμαστε πως θα πληγωθούμε. Από την άλλη, όμως, ενώ γενικά τείνω να επικρίνω τις επιλογές και τις θέσεις της γενιάς μου και των αμέσως προηγούμενων, εδώ θα μάς δώσω τη νίκη.

Η @myrto_saroglou λέει μόνο αλήθειες «it’s ok if all you did today was having fun».

Κατά γενική ομολογία, μιλάμε για πράγματα που υπήρξαν για χρόνια ταμπού. Ξεμπροστιάζουμε συμπεριφορές και κάπως διαλύουμε (όσο μπορούμε) κοινωνικά στερεότυπα που μόνο κακό έκαναν – αλλά κανείς δεν τόλμησε να πει κάτι. Και εν τέλει θα αποφασίσω να πιστέψω πως γι’ αυτό φοράμε τις απόψεις μας στα μπλουζάκια μας.

Η @elisocri φοράει @ovarygangbrand και δίνει τον ρυθμό “PETRIFY THE PATRIARCHY”

Από τη μία θέλουμε να γνωρίζει ο καθένας πού τοποθετούμαστε χωρίς καν να χρειαστεί να μιλήσουμε, και από την άλλη, με την επιλογή μας παίρνουμε μία θέση – ακόμα κι αν το αγνοούμε. Ντυνόμαστε “φωναχτά”. Άλλη μια φορά δηλαδή που αξίζουν πολλά περισσότερα credits στη μόδα απ’ ό,τι της δίνουμε.

Ο Μανώλης (το 1/2 του @rocamandour.literature) μου έστειλε την μπλούζα ενός φίλου του Ιταλού, η οποία αντιπροσωπεύει την ψυχραιμία, «Beer & μανία».

Στο @aphaia.athens ο Γιώργος φοράει μπλούζα “Τι Fussy?”.

Για να καταλήξουμε και κάπου (όχι ότι χρειάζεται πάντα, αλλά εδώ θα το ήθελα), δεν πιστεύω πως είμαστε “σιωπηλά φοβισμένοι” και γι’ αυτό φοράμε τα συναισθήματά μας στα ρούχα μας. Δεν ξέρω αν θα μας χαρακτήριζα και “λυρικά γενναίους” βέβαια… Είμαστε, νομίζω, ίσως “χαμηλόφωνα επαναστάτες”.

Εδώ πάλι η υπέρτατη @cleoo.su κάνει μία ακόμη δήλωση, που εντάξει δεν με βρίσκει και τρομερά σύμφωνη αλλά ποιος με ρώτησε – σε iconic τόνο «HATER FIRST FEMINIST SECOND»

Ο @gchomatas_ πήρε πτυχίο Ιστορίας και Αρχαιολογίας – οι φίλοι του έφτιαξαν μπλούζα που αντιπροσωπεύει πλήρως όλη του την ψυχοσύνθεση – “Ανήκομεν εις την Βίσσιν”.

Κουραστήκαμε με τη σιωπή (κάθε είδους) και, ασχέτως αν έχουμε τη φωνή και θέλουμε να τη χρησιμοποιήσουμε, προτιμάμε να ντυνόμαστε τις απόψεις μας – και αυτό το κομμάτι ειδικά το βρίσκω γενναίο. Δεν με αφορά αν συμφωνώ ή όχι μαζί σου· θαυμάζω την τόλμη σου να φοράς τις λέξεις που σε εκφράζουν και, στο τέλος τέλος, ναι – δεν είναι τόσο βαθύ, αλλά αφήστε με στον ρομαντισμό μου. Όπως και να έχει, αν δείτε νέο κόσμο έξω και θέλετε να μάθετε τι νιώθει, τι τον εκφράζει, πώς αισθάνεται, δοκιμάστε να δείτε τι γράφει το BLOUZAKI του ίσως καταλάβετε περισσότερα.

Η μπλούζα της @katerina_karol περιγράφει ένα club που είμαστε όλοι μέλη “HEART BROKEN CLUB”