Οι Warhaus έπαιξαν στο Gagarin και με έκαναν να ξεχάσω τι μέρα είναι

Μέσα στο ατελείωτο τρέξιμο της καθημερινότητας, βρέθηκα μια Πέμπτη βράδυ (15/05) στο Gagarin 205 για να ακούσω ζωντανά τους Warhaus, το σόλο πρότζεκτ του Βέλγου Maarten Devoldere των Balthazar, ο οποίος κατάφερε να μετατρέψει μια καθημερινή σε Σάββατο, να μας κάνει να πατήσουμε μια παύση στους προβληματισμούς μας κι απλώς να απολαύσουμε τη στιγμή.

Παρέα με τέσσερις εξαιρετικούς μουσικούς και πολλά, διαφορετικά μουσικά όργανα (κιθάρες, μπάσο, ντραμς, τύμπανα, τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί, αρμόνιο και κάποια ξύλινα κρουστά), ο Devoldere μάς ταξίδεψε σ’ ένα μουσικό σύμπαν ονειρικό, κινηματογραφικό και αναπάντεχα χορευτικό.

Το live ξεκίνησε με εκρηκτικό τρόπο με τους μουσικούς να παίζουν μέχρι να εμφανιστεί στην σκηνή ο Devoldere και να ενταχθεί στο κομμάτι με την χαρακτηριστική, βαριά φωνή του. Ξεκίνησαν με το “I’m Not Him” και συνέχισαν με το “I Want More” κι έπειτα πέρασαν στο “Popcorn” -στην ηχογράφηση ακούμε και την τραγουδίστρια και πρώην κοπέλα του Devoldere, Sylvie Kreusch, της οποίας η φωνή συνοδεύει πολλά τραγούδια και άλμπουμ των Warhaus. Κεφάτος και γεμάτος ενέργεια, μας χαιρέτησε και μας ρώτησε αν είμαστε χαρούμενοι, ερώτηση που θα ξαναέκανε μέσα στην βραδιά για να πάρει μια αναμενόμενη, θα έλεγα, απάντηση.

Το νέο άλμπουμ του, “Karaoke Moon”, πηγαίνει σε κάπως διαφορετικά μονοπάτια από τα προηγούμενα, χωρίς όμως να χάνει αυτό το στυλ που κάνει τους Warhaus τόσο αξιολάτρευτους στα αυτιά μας. Ακούσαμε ζωντανά αρκετά τραγούδια από αυτό το άλμπουμ, τα οποία είχαν μια αίσθηση πρωτόγονου και καθόλου ραφιναρισμένου υλικού. Από το “Jim Morrison” μέχρι το “Zero One Code”, η μπάντα έπαιζε με πάθος, έδινε χώρο να «αναπνεύσουν» μουσικά τα κομμάτια ενώ, ο Devoldere ένιωθες ότι βγάζει τη φωνή του από τα βάθη της ψυχής του, απελευθερωτικά και ειλικρινά, αδιαφορώντας για την τέλεια νότα, δίνοντας βάση αποκλειστικά στο συναίσθημα.

Η σκηνική παρουσία του Devoldere ήταν έντονη με μια αδιάκοπη ενέργεια – δεν άφηνε λεπτό να χαθεί. Τον έβλεπες 100% δοσμένο σε αυτό που κάνει, παθιασμένο και κινητοποιημένο από την μουσική που κάποτε ήταν απλώς σε μια παρτιτούρα, μετά ακούστηκε σε πρόβες, ηχογραφήθηκε σε στούντιο, μοιράστηκε στο κοινό και τώρα παίζεται ζωντανά μπροστά σε όλους εμάς.

Οι Warhaus στην Αθήνα

Υπήρξαν ορισμένα κομμάτια που με έκαναν να χαρώ λίγο παραπάνω, όταν τα άκουσα ζωντανά. Από τον νέο δίσκο για παράδειγμα, μιας και ήδη τον ανέφερα, ήταν το “No Surprise” -μελαγχολικό, ονειρικό, εντελώς Warhaus, ειδικά με την επιστροφή της μαγικής φωνής της Sylvie στην ηχογράφηση. Αλλά και το instrumental “Jacky N.” που έπαιξε στο αρμόνιο ένας από τους μουσικούς του και το “Hands of a Clock” να ακολουθεί – σπαρακτικό. Επόμενο αγαπημένο δεν είναι άλλο από το πιο γνωστό κομμάτι τους, την ραδιοφωνική (και όχι μόνο) επιτυχία τους “Love’s a Stranger”. Ζωντανά ήταν εξίσου μαγικό και σαν κοινό δεν χάσαμε λεπτό από το να τραγουδήσουμε κάθε στίχο και μετά, χωρίς κανένα μουσικό όργανο, να συνεχίσουμε να τραγουδάμε “Ιt’s so hard to possess. It’s a beautiful mess. Time after time”.

Να επισημάνω σίγουρα και το instrumetal κομμάτι “Beaches”, με την δυναμική αρχή του με τα πνευστά και το χαρακτηριστικό riffακι, το οποίο συνδυάστηκε με το “The Winning Numbers” του νέου άλμπουμ. Και μπορεί το τελευταίο να είναι πιο μελαγχολικό στην ηχογράφηση με τον τρόπο που απαγγέλλει τους στίχους, όμως ζωντανά οι στίχοι έγιναν εκρηκτικοί σε συνδυασμό με το άλλο κομμάτι. Κι ο Devoldere φώναζε “it’s May the 15th and today’s winning numbers are:” συνοδεύοντας την φράση με διάφορους αριθμούς. Αυτό το μεταλλαγμένο και εντελώς ξεσηκωτικό κομμάτι μεγάλωσε σε διάρκεια και μας αποτρέλανε.

Για encore οι Warhaus μάς φυλούσαν μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Devoldere ξεπρόβαλε μέσα από το κοινό με ένα φως στο χέρι. Χώθηκε στο κέντρο, ανέβηκε σ’ ένα σκαμπό, πήρε μικρόφωνο και μας έβαλε να επιλέξουμε ποιο τραγούδι θα πει. Οι επιλογές ήταν: το “My Way” του Frank Sinatra, το “My Heart Will Go On” της Celine Dion και το “The Best” της Tina Turner. Από τα ουρλιαχτά όλων κρίθηκε το αποτέλεσμα, το οποίο δεν ήταν άλλο από τον Sinatra, πολύ κοντά στο ύφος των Warhaus. Το τραγούδησε σε μορφή καραόκε -εντελώς πιστός στον τίτλο του νέου του άλμπουμ- με μια οθόνη που υπήρχε απέναντί του. Με τον ίδιο ανάμεσα στο κοινό κι εντελώς διαδραστικά -όλοι μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τους στίχους που χρωματίζονταν- αυτή ήταν μια κάπως αστεία και ευφάνταστη στιγμή για ένα τόσο ευχάριστο live σαν αυτό. Αλλά δεν έκλεισε με αυτό το κομμάτι. Ανέβηκε στην σκηνή με τους μουσικούς του, για να ερμηνεύσουν το “Mad World” και το “Open Window” –«θα κλείσω με το τραγούδι χωρισμού» μας είπε χαρακτηριστικά.

O Maarten Devoldere των Warhaus

Οι Warhaus έχουν κάτι μαγικό, που το διακρίνεις στα άλμπουμ αλλά στο επιβεβαιώνουν και ζωντανά. Το ελληνικό κοινό τούς υποδέχεται πάντα με μεγάλη θέρμη, γεγονός που διασφαλίζει ένα πολύ ζεστό κλίμα. Το πάθος τους για τη μουσική και το ταλέντο τους, δημιουργεί μια εκρηκτική ενέργεια που υπόσχεται μια αξέχαστη βραδιά. Μέχρι την επόμενη φορά που θα επιστρέψουν στη χώρα μας, σας αποχαιρετώ με το φετινό τους setlist: