Hot or Not #122: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Όταν έμαθα πως το κλασικό και βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, «Η Θάλασσα και ο Γέρος» διασκευάζεται και ετοιμάζεται να περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα ενθουσιάστηκα. Μεγαλύτερη, όμως, ήταν η ανυπομονησία μου- και δεν θα το κρύψω- για να δω από κοντά τον Τάσο Νούσια και τον Βασίλη Μηλιώνη, ένα δίδυμο που λάτρεψα όλη τη χρονιά μέσα από τη Μάγισσα, του Ant1. Δυο χαρακτήρες που λογομαχούσαν μέχρι τη τελευταία στιγμή, τουλάχιστον στη Μάγισσα, γιατί στη θεατρική αυτή παράσταση, η κατάσταση ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη, με τον Γέρο του Τάσου Νούσια να έχει σαν παιδί του, τον Βασίλη Μηλιώνη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης παρακολουθούμε τον Νούσια σε μια πάλη – με τη θάλασσα, αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Σαντιάγο, μετά από 84 ημέρες χωρίς ψαριά, συναντά ένα υπέροχο μπλε μάρλιν. Το ψάρι είναι πολύ δυνατό, ο Σαντιάγο δεν καταφέρνει να το σκοτώσει και εκείνο αγκιστρωμένο από την πετονιά του, τραβάει αυτόν και τη μικρή του βάρκα όλο και πιο βαθιά στη θάλασσα για τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Με τη σκηνοθετική ματιά της Μαρλέν Καμίνκσι, οι δυο αυτοί άντρες έχοντας συντροφιά τους τη φιγούρα της θάλασσας, μας ταξίδευσαν με φόντο το γαλάζιο σε μια ενδοσκόπηση με σημείο αναφοράς τη Φύση και τον Άνθρωπο – δύο όρους ταυτόσημους, που κάποιοι ίσως θεωρούν ασύνδετους.

Ίσως στο μοναδικό αρνητικό της βραδιάς θα καταλόγιζα το κοινό, που μάλλον παρέλειψε να κλείσει τα κινητά του, ή ακόμη περισσότερο ξέχασε πως το ελάχιστο δείγμα σεβασμού απέναντι σε έναν ηθοποιό είναι η ησυχία την ώρα της παράστασης. Όπως και να έχει, απήλαυσα μια μοναδική παράσταση, με ένα θέμα που σπάνια τίθεται στο επίκεντρο: τη φύση. Και επειδή, όπως είπα και πριν, είμαι «μαγισσο-φαν», εκτίμησα πολύ το γεγονός πως σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της σειράς βρίσκονταν εκεί, για να στηρίξουν τους πρώην συναδέλφους τους. Το πρόγραμμα της περιοδείας μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Μαρία Βέλμαχου

Πολύς ντόρος έχει γίνει με την ταινία του Στέργιου Πάσχου, «Ο τελευταίος Ταξιτζής» στους κύκλους των σινεφίλ και όχι μόνο. Και από τη μεριά μου δεν θα κρύψω ότι προσπάθησα πολλές φορές να την δω, αλλά δεν τα κατάφερα. Παρόλα αυτά, η αναζήτηση μου με οδήγησε στο «Άφτερλωβ», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και ίσως τελικά όλα για κάποιο λόγο γίνονται, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπήρχε πιο κατάλληλη ταινία για να με εισάγει στον κόσμο και στην σκηνοθετική ματιά του Πάσχου.

Το «Άφτερλωβ» έρχεται να κάνει ακριβώς αυτό που υποδεικνύει και ο τίτλος του, δηλαδή να μας παρουσιάσει το τί συμβαίνει, όταν ο έρωτας τελειώνει. Πρόκειται για μια «πειραγμένη» ρομαντική κομεντί που ξεπλέκει το «κουβάρι» των ερωτικών σχέσεων ή το μπλέκει ξανά με ένα άκρως σουρεάλ τρόπο. Στην ταινία παρακολουθούμε τον 30χρονο Νίκο (Χάρη Φραγκούλη) να «εγκλωβίζει» την πρώην κοπέλα του Σοφία (Ηρώ Μπέζου) – το ξέρω ακούγεται ήδη καταστροφικό – στο σπίτι ενός φίλου που του έχει ζητήσει να το προσέχει. Ένας και μοναδικός σκοπός του Νίκου είναι να του αποκαλύψει η Σοφία τους λόγους για τους οποίους χώρισαν. Τότε παρακολουθούμε την απέλπιδα προσπάθεια των πρωταγωνιστών να επικοινωνήσουν και πορευόμαστε μαζί τους σε ένα ταξίδι αθωότητας, απόγνωσης, έρωτα και πάλι πίσω – με στόχο τη λύτρωση – τη γνώση όλων εκείνων που μπορεί να ενώνουν δυο ανθρώπους ή να τους χωρίζουν. Ο Χάρης Φραγκούλης ως Νίκος είναι συναισθηματικά ευάλωτος, κλαίει, ξεσπάει, ξεγυμνώνεται μπροστά στη Σοφία «άκου δεν θέλω να μην πονάω» θα της πει, καταρρίπτοντας κάθε στερεότυπο για το γνωστό – οι άντρες δεν κλαίνε. Από την άλλη, οι ξαφνικές εναλλαγές των σκηνών που έρχονται ακριβώς σαν τις διακυμάνσεις των σχέσεων, το αστείρευτο ταλέντο των ηθοποιών αλλά η φυσικότητα της ερμηνείας τους πραγματικά δεν μπορεί να σε αφήσει αμέτοχο και να μην σε κάνει να παρασυρθείς σε όλη την συναισθηματική ορμή που μπορεί να κρύβει η ανθρώπινη επαφή και ο έρωτας. Η τέλεια καλοκαιρινή ταινία – μέχρι να δω τον «Τελευταίο Ταξιτζή» τουλάχιστον.
Ελένη Ανδρεάτου

@Stanislav Dobak

Θεωρητικά, ως ένα από τα δημοφιλέστερα κομμάτια των βιεννέζικων βαλς και εν γένει της ευρωπαϊκής κλασικής μουσικής, ο «Γαλάζιος Δούναβης» του Στράους Τζούνιορ, θα είχε τύχει κάποιου… μνημειακού σεβασμού. Ευτυχώς, η Ασελέν Παρολίν είχε μια καλύτερη ιδέα: Να χρησιμοποιήσει ως αφορμή ένα έργο εδραιωμένο και να το οδηγήσει στην απόλυτη απενοχοποίηση.

Η χορογράφος από τη Αργεντινή, βρέθηκε πρώτη φορά στην Αθήνα με το «Zonder», ένα απολαυστικά αυτοσαρκαστικό έργο για την προσπάθεια του καλλιτέχνη να κάνει μάταια κάτι να λειτουργήσει. Οι χορευτές – περφόρμερς της Daniel Barkan, Alessandro Bernardeschi και Michael Schmid με αστείρευτο κωμικό οίστρο αγκάλιασαν το παράλογο, το παράφωνο και το λάθος με θέρμη, κλείνοντας μας το μάτι, υπενθυμίζοντας πως και στην τέχνη και στη ζωή αν είναι κάτι να πάει στραβά θα πάει: Σημασία έχει πόσο έχεις προσπαθήσει γι’ αυτό – ακόμα κι όταν όλα καταρρέουν. Σπάνιο δείγμα κωμικής χορογραφίας, ωραιότατοι καλλιτέχνες που δεν ήθελαν να πάρουν σοβαρά τον εαυτό τους, σε μια εξαιρετικά καλοστημένη προσπάθεια για το γελοίο της παταγώδους αποτυχίας.
Στέλλα Χαραμή

Πώς μπορούν να συνυπάρξουν ένας ματαιόδοξος σταρ του σινεμά, η νεαρή βοηθός του που έχει συνηθίσει όλοι να χορεύουν στους ρυθμούς της και η μητέρα της που είναι αφιερωμένη στη συγγραφή και έχει ξεχάσει πώς είναι να είσαι γυναίκα; Κι όμως ο γοητευτικός Ζακ Έφρον, η Νικόλ Κίντμαν όπως θα ήθελε να είναι κάθε γυναίκα στα 55 της και η Τζόι Κινγκ στον κωμικό ρόλο που της ταιριάζει ‘γάντι’ συνθέτουν το απόλυτο «οικογενειακό ζήτημα» σε αυτήν τη νέα αισθηματική κωμωδία του Netflix.

Όταν η νεαρή Ζάρα θα φτάσει στο αμήν και θα θελήσει να σταματήσει να δουλεύει για τον- γνωστό σε όλους σταρ- Κρις Κόουλ, τότε εκείνος θα ερωτευτεί τη μητέρα της, τη Μπρουκ. Και τότε, θα αρχίσουν για τα καλά τα ζόρια, καθώς καθένας θα συνειδητοποιήσει ότι έχει διαφορετικές ανάγκες και απαιτήσεις από τον άλλον. Η Ζάρα έχει συνηθίσει την αποκλειστικότητα από τη μητέρα της, η οποία με τη σειρά της δεν βάζει ποτέ τις δικές της επιθυμίες πάνω από την κόρη της, ενώ ο Κρις αλλάζει τις συντρόφους του σαν τα πουκάμισα. Τι θα γίνει όμως όταν η Ζάρα αντιληφθεί πως δεν είναι το κέντρο του κόσμου, η Μπρουκ ότι μπορεί να ξαναερωτευτεί μετά από την απώλεια του άντρα της και ο Κρις ότι είναι ικανός να αγαπήσει πραγματικά; Θα καταφέρουν οι ήρωες να κάνουν στην άκρη τον εγωισμό τους και να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον; Μια απολαυστική κωμωδία με πολλά στοιχεία συναισθηματισμού και συγκίνησης, που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος, καθώς εκείνος παρακολουθεί τους ήρωες να βρίσκουν τον αληθινό εαυτό τους και να μαθαίνουν να αγαπούν περισσότερο.
Μιλένα Αργυροπούλου

Είναι δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα. Κάποιες μέρες περισσότερο από άλλες. Αυτή την βδομαδούλα ας πούμε η χώρα μας δεν μας το έκανε και πολύ εύκολο, ή μάλλον οι άνθρωποι που την κατοικούν δεν μας το έκαναν εύκολο (τι μας φταίει και η Ελλαδίτσα;). Μέσα σε πυρκαγιές, 6ήμερη εργασία, αύξηση στην τιμή του καφέ και τόσα αλλά όμορφα η είδηση για τον άγριο ξυλοδαρμό ενός 15 χρόνου ατόμου από τον πατέρα του λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μια τούρτα που μεταξύ μας έχει καταλήξει να είναι τετραώροφη με όλα τα άσχημα και αναίσχυντα περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά. Και θα μπορούσα αλήθεια να γράψω πολλές παραγράφους γι’ αυτούς τους αχαρακτήριστους ανθρώπους γεμάτους μίσος και οργή που επιλέγουν να δέρνουν τα παιδιά τους – ασχέτως αφορμής-, γιατί δυστυχώς είναι πολλοί. Αλλά δεν θέλω να το κάνω. Δεν θέλω να δώσω σε τέτοιους ανθρώπους άλλη μια λέξη ή πρόταση, δεν τους αξίζει ούτε αυτό. Με αφορμή το περιστατικό όμως θέλω να μιλήσω για το πόσο πίσω είμαστε ακόμα στο να θεωρούμαστε πολιτισμένοι και ίσοι και ισάξιοι και ελεύθεροι και για το πόσο σημαντική – και καθόλου αχρείαστη – είναι η ύπαρξη του Pride και γενικότερα ο μήνας του Ιουνίου ως Pride Month. Και ναι, ας αφήσουμε τις εταιρίες να το εκμεταλλεύονται (καπιταλισμός μου) και ας γεμίζουν τα πάντα με ουράνια τόξα, με γκλίτερ και παρελάσεις. Ας φαίνεται επιτηδευμένο και βεβιασμένο. Όχι, δεν χρειαζόμαστε έναn μήνα για να γιορτάζουμε το Pride αλλά το έχουμε ανάγκη για να μπορούμε να υπάρξουμε σε αυτή την κοινωνία – όλοι μας, ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Όταν η καθημερινότητα ενός  – και όχι μόνο- 15 χρόνου είναι αυτή που είναι και όταν τα πράγματα και οι απόψεις, στις ρίζες τους, δεν μετακινούνται εκατοστό, ας είμαστε κάθε μέρα έξω για μια παρέλαση διαφορετικότητας και αποδοχής. Ας έχουμε άλλους 100 Ιουνίους βαφτισμένους ως Pride Months γιατί ίσως αυτό είναι και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε – εγώ και εσύ. Εμείς που είμαστε ασφαλείς ας είμαστε κάθε μέρα φως και χρώματα, μήπως και η μαυρίλα αυτού του κόσμου αντιληφθεί πόσο ανεπιθύμητη είναι.
Μαρία Βαλτζάκη