Status Update: Σταύρος Τσουμάνης – ηθοποιός

Η πρώτη φορά που είδα το «Kill Bill», του Κουέντιν Ταραντίνο. Αυτό ήταν: Το έβλεπα ξανά και ξανά. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από 10 χρονών. Μετά αναζήτησα και το σίκουελ. Νομίζω ότι έχω παρακολουθήσει πάνω από 60 φορές κάθε φιλμ της σειράς. Ψέματα δεν θα πω, θέατρο δεν έβλεπα, οπότε ερεθίσματα δεν είχα από εκεί. Από το σινεμά, όμως, πάρα πολλά.

Είχαμε κάποιες συζητήσεις με τη μητέρα μου προκειμένου να πάω σε μια δραματική σχολή· η ίδια με παρότρυνε συνεχώς. Αρχικά δεν ήμουν φίλος της ιδέας. Μέχρι που η μητέρα μου με έγραψε στη δραματική σχολή. Θυμάμαι με πίεζε να παρακολουθώ τα μαθήματα μου. Τελικά, το πρώτο έτος κατάλαβα ότι έκανα κάτι ταιριαστό για μένα, ένιωθα άνετα. Βοήθησαν, βέβαια, και οι σχέσεις με τους καθηγητές μου, τον Τάσο Καραχάλιο, τη Φρόσω Κορρού: Ακόμα δουλεύω με αυτά που πήρα από τα μαθήματα τους. Στη συνέχεια, βρήκα υποστήριξη σε συναδέλφους που θαύμαζα και πλέον είναι φίλοι μου: Τον Γιάννη Τσορτέκη, τον Αινεία Τσαμάτη, το Δημήτρη Δρόσο, επαγγελματίες που είναι πολύ δοτικοί και με τη στάση τους έσπασαν την αμηχανία που μπορεί να αισθάνεται ένας νέος ηθοποιός όπως εγώ απέναντι τους. Φυσικά, συνάντησα και σκηνοθέτες που με στήριξαν: Ο Βασίλης Κεκάτος, ο Σέργιος Κωνσταντινίδης, ο Γρηγόρης Καραντινάκης, ο Στέφανος Μπλάτσος. ΄Ημουν τυχερός, υποθέτω.

Γιατί αυτό είναι που σου προσφέρει η μόρφωση και η εκπαίδευση. Κι ενώ δεν ήμουν καλός μαθητής – εννοείται πως δεν διάβαζα – βρέθηκα να διαβάζω κάθε μέρα ένα καινούργιο βιβλίο ή ένα καινούργιο θεατρικό έργο. Είναι διαφορετικό να διαβάζεις την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή για το μάθημα των αρχαίων και διαφορετικό για να την κατανοήσεις. Η δουλειά αυτή μου έμαθε να αναγνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου και τη ζωή γύρω μου.

Γενικά, είμαι ο τύπος του ανθρώπου που βαριέται γρήγορα και θέλει καινούργια πράγματα για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του. Πάντως, ακόμα κι έτσι, με ό,τι κι αν καταπιανόμουν, ήθελα να το κάνω καλά. Αυτό έγινε και με την υποκριτική. Μου πήρε ένα χρόνο σπουδών για να έρθει μέσα μου μια ωραία επιβεβαίωση πως εδώ ανήκω και εδώ θέλω να αφοσιωθώ. Δεν μπορώ, δηλαδή, να φανταστώ τον εαυτό μου έξω από την Τέχνη.

Είναι ένα δύσκολο έργο, χάρη στο οποίο γνώρισα έναν πολύ ωραίο συγγραφέα, ο οποίος μιλάει μέσα από συμβολικούς κόσμους. Εκείνα που έχουν νόημα στο θέατρο του Δημητριάδη είναι αυτά που δεν λέγονται, αλλά αυτά που εννοούνται και οι σχέσεις που δεν φανερώνονται αλλά συμβαίνουν στην πίσω πλευρά των πραγμάτων. Είναι το πιο δύσκολο έργο και η πιο απαιτητική παράσταση που έχω παίξει. Γι’ αυτό και είναι μια ωραία ευκαιρία να εξασκήσω τα εκφραστικά μου μέσα, όπως δεν ήξερα ότι μπορούσα.

Σε αντίθεση με τον ήρωα μου, εγώ δεν είμαι αδίστακτος και γενικά οι επιθυμίες μου είναι απλές, καθημερινές. Είμαι ένας απλός άνθρωπος που του αρέσουν οι βόλτες με τη μηχανή, να έχει χρόνο για να περνάει με τους δικούς του, τέτοια. Α, και να κάνει περισσότερο κινηματογράφο.

Κι αυτό δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα. Το βλέπουμε συνεχώς και πρακτικά. Από το σκηνικό επίθεσης σε τρανς άτομα στη Θεσσαλονίκη, μέχρι αυτά που γράφονται social media. Αλλά βία δεν είναι και όταν η υπόθεση των Τεμπών παραμένει ατιμώρητη; Έμπαινα σε αυτό το τρένο για όλη μου τη ζωή – γιατί είμαι από τη Βέροια – και μούδιασα στη σκέψη της τραγωδίας που συνέβη εκεί πέρα αλλά και στο πως επιχειρείται η συγκάλυψη της. Βία δεν είναι και ότι πανηγυρίζουμε επειδή ένας βιαστής και μαστροπός τελικά τιμωρείται όπως του άξιζε; Βία δεν είναι να παλεύεις για το αυτονόητο; Βία δεν είναι να ξέρεις ότι υπάρχει μια γυναίκα εισαγγελέας εκεί έξω που υποστηρίζει ότι ένα 12χρονο κορίτσι εκδιδόταν με τη θέληση του; Μα είναι δυνατόν; Ακόμα δεν μπορώ να χωρέσω κάποια πράγματα στο κεφάλι μου. Έχουμε πρόβλημα σαν κοινωνία, σαν χώρα, κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Όλα είναι λάθος, όλα είναι βία.

Δεν ξέρω αν του χρόνου θα έχω δουλειά· κι αν έχω ίσως να αμείβομαι με πολύ λίγα. Σπαταλάμε τις ζωές και τον κόπο μας για ελάχιστα και έχουμε εκπαιδευτεί να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό. Τι να πω ίσως μια μέρα μας προταθεί να πληρωνόμαστε σε «μπράβο» και σε «συγχαρητήρια». Από την άλλη, τι να πούμε και οι ηθοποιοί, σε σχέση με τον ντελιβερά που δουλεύει κάτω από όποια καιρική συνθήκη και το φούρναρη που ξυπνάει στις 03.00 τα ξημερώματα. Μάλλον, είμαστε προνομιούχοι!

Για την ακρίβεια ήρθε σε μια φάση όπου δεν ήμουν πολύ ικανοποιημένος από το πώς πήγαιναν τα πράγματα και είχα αποφασίσει να φύγω και να δουλέψω σεζόν στη Μύκονο. Έφυγα πράγματι αλλά επέστρεψα σε ένα μήνα καθώς δέχθηκα πρόταση για μια σειρά στον Alpha, τον «Έρωτα μετά». Θυμάμαι πως πήρα τηλέφωνο μια καθηγήτρια μου για να ζητήσω τη γνώμη της. Εκείνη με ενθάρρυνε αμέσως. Μπαίνοντας, λοιπόν, στο χώρο της μυθοπλασίας ήμουν τυχερός γιατί βρέθηκα ανάμεσα σε πολύ καλούς συνεργάτες. Και φυσικά, αυτό με έχει βοηθήσει επαγγελματικά, αφού όλοι έχουν τηλεόραση στο σπίτι τους. Όμως, στο θέατρο και στο σινεμά δεν πάνε όλοι.

Μέχρι στιγμής, έχω συμμετάσχει σε τρεις μεγάλου μήκους ταινίες και 12 μικρού μήκους. Θέλω να ρίξω μεγαλύτερο βάρος στο σινεμά, όσο υπάρχουν ευκαιρίες. Θεωρώ πως το σινεμά είναι το πιο αληθινό από όλα αυτά τα μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης. Ναι, το θέατρο είναι μια τέχνη του εδώ και τώρα, σου εξασφαλίζει την τριβή και την εξέλιξη μέσα σε ένα ρόλο ωστόσο, από την άλλη, η επανάληψη μιας παράστασης για μήνες με δυσκολεύει. Επίσης, η τηλεόραση έχει κι αυτή τη γοητεία της κάμερας, αλλά οι χρόνοι είναι πολύ περιορισμένοι. Στο σινεμά, αν διατεθεί ο σωστός χρόνος για πρόβες, έχεις τη δυνατότητα και να αναπτύξεις το ρόλο σου και να κάνεις την υπέρβαση. Νομίζω πως η κάμερα μπορεί να γεννήσει μαγικές στιγμές. Και επιπλέον, θεωρώ πως ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο που διαρκώς εκσυγχρονίζεται, σου λέει πάντα κάτι καινούργιο.

Έχω κάποιες προτάσεις και για το θέατρο και για την τηλεόραση, χωρίς να έχω ακόμα καταλήξει. Ανυπομονώ να βγει στις αίθουσες η νέα ταινία του Βασίλη Κεκάτου, στην οποία και συμμετέχω, κάτι που λογικά θα συμβεί το φθινόπωρο. Μέχρι τότε, εύχομαι να κάνω διακοπές γιατί δουλεύω ασταμάτητα από το 2019.