Η Κατερίνα Λυμπεροπούλου μιλά για το βιβλίο της: «Πώς να κλειστεί μια ζωή 98 χρόνων στις 334 σελίδες ενός βιβλίου;»

Η Κατερίνα Λυμπεροπούλου ξέρει να εντοπίζει τις μεγάλες στιγμές, αυτές που κρύβονται σε καλά φροντισμένες κόγχες της Ιστορίας. Το βιβλίο της «Χάρης Λυμπερόπουλος. Κοντά στον αιώνα. Συνομιλώντας με τον πατέρα μου» (Εκδόσεις Πατάκη) τιμά τις ανθεκτικές πλευρές του βίου, αυτές που δίνουν σχήμα και χρώμα σε ό,τι κάνουμε, σε ό,τι επιθυμούμε. Το έργο της είναι νοσταλγική επιστροφή στην Ελλάδα του 20ου αιώνα, είναι βιογραφία, είναι μάθημα δημοσιογραφίας.

Τι αποκάλυψε σε συνέντευξή της στο GazzettaPlus;

«Σε ένα από τα καθιερωμένα ραντεβού που είχαμε τις Παρασκευές – κατά την διάρκεια αυτής της μακρόπνοης συνέντευξης 15 χρόνων που του πήρα – άκουσα για πρώτη φορά για τους «Μαύρους Πάνθηρες», τους Ολυμπιονίκες Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος, που ύψωσαν τις γροθιές τους για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών το ταραγμένο ’68 στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων του Μεξικό και τον λευκό Αυστραλό, συναθλητή τους, Πίτερ Νόρμαν που τους υποστήριξε στο ίδιο βάθρο αλλά η συντηρητική χώρα του δεν του το συγχώρεσε ποτέ όσο ζούσε. Ομολογώ πώς δεν είχα πειστεί ότι αυτή η μυθιστορηματική ιστορία ήταν αληθινή, γι΄ αυτό κι όταν ανακάλυψα την φωτογραφία του πατέρα μου με τον Κάρλος στο οικογενειακό αρχείο και συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για πραγματικά γεγονότα που τα είχε ζήσει, με διαπέρασε σοκ, σαν να τα είχα «αγγίξει» κι εγώ δια μέσου των μαρτυριών του» ανέφερε ως την πιο αξέχαστη στιγμή από τη συνομιλία της με τον πατέρα της.

«Τι θέλετε να κρατήσει ο κόσμος από το βιβλίο;» ρώτησε ο δημοσιογράφος με την ίδια να απαντά: «Την αγάπη για αθλητισμό, που είναι λυτρωτική σε εποχές κρίσης, αλλά και τεράστιο εφόδιο στον στίβο της ζωής που ακολουθεί. Την αγάπη για την «δια ζώσης» δημοσιογραφία που, εκτός του ότι είναι άκρως συναρπαστική, σε εξελίσσει ως άνθρωπο. Την αγάπη για την ιστορία που σε κάνει να κατανοείς, να συγχωρείς και να προχωρείς, στο μέτρο των ελάχιστών σου δυνάμεων, «διορθωτικά».»

Διαβάστε περισσότερα στο Gazzetta.gr