MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΕΜΠΤΗ
28
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Η αξεπέραστη «τσαγκαρική» της Μάγιας Λυμπεροπούλου

Ο Γιώργος Σαρηγιάννης στο “Τέταρτο Κουδούνι” γράφει για την Μάγια Λυμπεροπούλου, που έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιουλίου 2021.

Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης | 26.07.2021

Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Να γράψω για την Μάγια Λυμπεροπούλου που έφυγε από τη ζωή χτες. Ώρες το παλεύω -από προχτές που έμαθα το θάνατό της. Δεν της αξίζουν τα τετριμμένα -«Μεγάλη», και «σπουδαία», και «έφυγε», και «απώλεια», και «γίναμε φτωχότεροι», και «καλό παράδεισο», και «αναντικατάστατη»… Δεν της αξίζει μια αγιογραφία. Ούτε ένα στεγνό βιογραφικό της αξίζει. Δεν μου πάνε, άλλωστε, αυτά. Με απλότητα θέλω να γράψω. Όπως απλά έζησε εκείνη, όπως απλά ντυνόταν, όπως απλά έτρωγε… Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Είναι πολύ δύσκολο, όταν σε πλημμυρίζει η συγκίνηση.

Από το Θέατρο η Μάγια Λυμπεροπούλου δεν θα λείψει. Έλειπε ήδη από το 2015. Οι νεότεροι δεν την ξέρουν -ελάχιστες ταινίες έκανε, σχεδόν δεν έκανε τηλεόραση. Δεν ήταν αυτό που λέμε «δημοφιλής», «λαοφιλής», «γνωστή στο πανελλήνιο»… Την ήξερε ο χώρος της και την ήξερε το θεατρόφιλο κοινό -ένα κοινό που ξέρουμε ότι είναι περιορισμένο.

Η αύρα της, όμως, θα συνεχίσει να μας δροσίζει, να μας ευεργετεί. Όσους την είδαμε στη σκηνή, όσους τη γνωρίσαμε. Και όταν εμείς θα έχουμε φύγει, ο απόηχός της θα φτάνει στους επερχόμενους. Μαζί με τα ονόματα του Κουν, του Λαζάνη, του Κουγιουμτζή… Αυτών που στέριωσαν το «Θέατρο Τέχνης» και δεν υπάρχουν πια. Έστω κι αν δεν τα έχουν ακούσει τα ονόματα αυτά. Η αύρα δεν έχει όνομα.

Στο «Θέατρο Τέχνης», στο Υπόγειο, το 1969 γνώρισα την Ηθοποιό Μάγια Λυμπεροπούλου. Την είχα, ήδη, δει, προφανώς, το καλοκαίρι του ’66, στον Βόλο, στους «Βάτραχους» του Αριστοφάνη, που είχε φέρει στο αρχαίο θέατρο της Δημητριάδος, ο Κάρολος Κουν, με το «Θέατρο Τέχνης» -ήταν Πρώτη Μύστις στο Χορό των Μυστών αλλά δεν τη θυμάμαι. Τότε, στο «Θέατρο Τέχνης», όλοι έπαιζαν όλα, ανάλογα με τις ανάγκες της παράστασης -από ρόλους πρωταγωνιστικούς μέχρι και στο μπούγιο.

Η Μάγια (Μαρία, γεννημένη στις 11 Μαρτίου 1940, ένα κορίτσι του Κολεγίου, με σπάνια ομορφιά, αριστοκρατικότητα και φινέτσα, από οικογένεια μεγαλοαστική και καλλιεργημένη -η μικρότερη αδελφή της Νερίνα, πρώτη σύζυγος του Κώστα Καζάκου και, κατόπιν, του αρχιτέκτονα Αντώνη Κιτσίκη, η οποία πέθανε το 2003, στα 61 της, από καρκίνο, γεγονός που επηρέασε πολύ την Μάγια, ήταν ζωγράφος-, φίλη αχώριστη με τη συγγραφέα και εικονογράφο παιδικών βιβλίων Σοφία Ζαραμπούκα) είχε πρωτοπατήσει το σανίδι, στο Υπόγειο, το 1959.

[relart 1]

Ο Κουν την είχε ρίξει να κολυμπήσει στα βαθιά, μόλις, ακόμα, ξεκινούσε το δεύτερο έτος της σχολής, με άδεια «εξαιρετικού ταλέντου» από την ειδική επιτροπή -τότε υπήρχε ακόμα η άδεια για τους ηθοποιούς: Κάθριν στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τένεσι Γουίλιαμς. Σαν κεραυνός να έπεσε στο Θέατρο. Ο Άγγελος, ένας παλιός φίλος που δεν υπάρχει πια, μου έλεγε πως ήταν ένα πλάσμα βγαλμένο λες από άλλους κόσμους. Έκτοτε και τι δεν έπαιξε εκεί…

Διαβάστε περισσότερα στο Τέταρτο Κουδούνι.

Περισσότερα από Ιστορίες
VIMA_WEB3b