Ειρήνη Βιτώρου: Η δημιουργός πίσω από το concept store “Koumpaki” στην καρδιά της Αθήνας

Πόσοι από εσάς έχετε δει το Koumpaki, το μικρό μπλε μαγαζάκι στην καρδιά της Αθήνας και συγκεκριμένα στην οδό Παλλάδος; Είμαι σίγουρη πολλοί. Αλλά και όσοι δεν το ξέρετε ήρθε η ώρα νομίζω να το γνωρίσετε. Το ίδιο αλλά και τη δημιουργό που κρύβεται πίσω από την όλη αυτή ιδέα του concept store.

Αυτή είναι η Ειρήνη. Ή αλλιώς Βιτώρου ή Κουμπάκι – όπως συνηθίζουν να τη φωνάζουν οι φίλοι της. Η Ειρήνη έχει μία γάτα, τη Λο, που είναι διπολική και η οποία την φιλοξενεί στο σπίτι τους, όπως με ενημέρωσε. Η Ειρήνη αναρωτιέται αν είναι καλά. «Δεν είμαι προφανώς», απαντά μόνη της. Η ζωή της είναι μία ατέρμονη προσπάθεια να κρατήσει ζωντανά τα φυτά της – «ενίοτε τα καταφέρνω», μου είπε – και να εντοπίσει την επόμενη γαλλική ταινία που θα την συγκινήσει. Τις αγαπά πολύ. Τι είναι αυτό που την ηρεμεί τελευταία; Το να κάνει τις κάλτσες της ζευγάρια.

Ας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τη Ειρήνη Βιτώρου, τη δημιουργό πίσω από το concept store Koumpaki – το «παιδί» της.

Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου στην Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Ιωάννινα και ήρθα πάλι στην Αθήνα. Τότε δεν ήξερα απόλυτα τι ήθελα να κάνω. Το μόνο που ήξερα είναι πως ήθελα να έχει σχέση με την τέχνη και τη δημιουργία. Πέρασα από διάφορες δουλειές, που όλες όμως είχαν σχέση με την τέχνη, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έμεινα πιστή σ’ αυτό το κομμάτι, ώσπου κάποια στιγμή έσπασα το πόδι μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μείνω για ένα διάστημα στον καναπέ, να σκέφτομαι τι θα ήθελα να κάνω όταν σηκωθώ και κάπου εκεί αποφάσισα πως θα ήθελα να ξεκινήσω να φτιάχνω κοσμήματα. Και έτσι ξεκίνησα στην κουζίνα του σπιτιού, έναν μικρό πολύχρωμο μικρόκοσμο με χάντρες, δαντέλες και κουμπιά. Αυτός ο μικρόκοσμος σιγά σιγά μεγάλωσε, ώσπου κάποια στιγμή θέλησε το δικό του σπίτι. Με άγνοια κινδύνου και με τη βοήθεια της τύχης και της μοίρας θα πω, βρήκαμε με τους δικούς μου τον χώρο και έτσι γεννήθηκε το μικρό μπλε μαγαζάκι στην Παλλάδος.

Θα έλεγα ότι έκανα την ψυχοθεραπεία μου επάγγελμα.

Θα έλεγα ότι έκανα την ψυχοθεραπεία μου επάγγελμα. Νομίζω πως από τη μία κάνω κάτι που με ηρεμεί φουλ, φτιάχνω κοσμήματα, κάνω συνδυασμούς, ψάχνω υλικά, χαίρομαι μόνη μου και με το άλλο κομμάτι που έχει να κάνει περισσότερο με τις ατάκες και το σχεδιαστικό κομμάτι, είναι σαν μια μορφή ημερολογίου. Είναι οι σκέψεις μου, οι προβληματισμοί μου, τα συναισθήματά μου, όλα αυτά που θέλω να πω και μπορεί να φοβάμαι ή να ντρέπομαι και δεν έχω το θάρρος να εκφράσω στην προσωπική μου ζωή. Τα φοράς, πίνεις το τσάι σου, κουβαλάς τα βιβλία σου σ’ αυτά. Σαν ένα μεγάλο γκρουπ θέραπι.

“Κουμπάκι” με φώναζε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή και ήταν και αυτή που μου έμαθε ό,τι είχε να κάνει με το ράψιμο και τη μόδα καθώς ήταν μοδίστρα και περνούσα πολλές ώρες  δίπλα της να την χαζεύω, την ώρα που δουλεύει στη ραπτομηχανή της. Επίσης το κουμπί θαρρώ ενώνει από τη φύση του δύο υλικά, κάτι που θα ήθελα να κάνω κι εγώ μέσα από τη δουλειά μου, ενώνοντας ανθρώπους. Το λογότυπό του το σχεδίασε ο κολλητός μου, ο Antio’s, που είναι ένας καλλιτέχνης που αγαπώ, εμπιστεύομαι και θαυμάζω πολύ και οι φίλοι του τον φώναζαν και αυτόν «κουμπί»! Τρελό;

Το μαγαζί είναι ανοιχτό εξίμισι χρόνια, η σελίδα στο Facebook υπάρχει από πριν όμως, απ’ όταν γεννήθηκε το Κουμπάκι σαν ιδέα, τύπου έντεκα χρόνια πριν. Στο Instagram είναι πιο πρόσφατη – θαρρώ πέντε χρόνια –  κάπου εκεί. Δεν τα πάω καλά με την τεχνολογία!

Οι ανθρώπινες σχέσεις και η σχέση με τον εαυτό μας είναι απ’τα αγαπημένα μου θέματα.

Ναι, ναι είναι όλα δημιουργίες της κομβικής οικογένειας! Μπορείς να βρεις ιδιαίτερες κουπίτσες να πίνεις το τσαγάκι σου, το τζινάκι σου, ό,τι θέλεις, μπλούζες και κονκάρδες με φράσεις που σπάνε τον πάγο και γίνονται αφορμή να γνωριστούν δύο άνθρωποι, χειροποίητες τσάντες και πορτοφολάκια από τα χεράκια της μαμάς, γκράντε σκουλαρίκια να τα φοράς στις σέλφι σου αφού τώρα πια δε βγαίνουμε, χουχουλιάρικα φούτερ και διάφορα άλλα που θα έρθουν με τον καιρό!

Νομίζω η πιο μαγική στιγμή είναι η στιγμή της δημιουργίας. Δε συγκρίνεται με τίποτα αυτό το αίσθημα, που σου έρχεται μια θεματική και ψάχνεις γύρω από αυτή να βρεις τι θα κάνεις, πώς θα το χτίσεις, πώς θα το προμοτάρεις, τη συσκευασία σου, τα πάντα. Μπορεί να βρω ένα υλικό που θα με ιντριγκάρει να το χτίσω όλο γύρω από αυτό ή αντίστοιχα στα ρούχα, να με απασχολεί ένα ζήτημα εκείνη τη στιγμή και να έχω ανάγκη να το εκφράσω κάπως. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η σχέση με τον εαυτό μας είναι απ’τα αγαπημένα μου θέματα και νιώθω πως είναι σαν να γράφω φράσεις από γράμματα που ακόμα δεν έχω γράψει.

Η σκέψη ότι μπορεί κάποιος εκεί έξω να νιώσει λιγότερο μόνος ή να γελάσει και να φτιάξει η μέρα του, σου δίνει τρομερή δύναμη για να συνεχίσεις.

Ακριβώς όπως το ονειρευόμουν, όχι, αλλά πολύ κοντά σ’αυτό, ναι. Βασικά είναι διαφορετικό από ό,τι το ονειρευόμουν, οπότε μπορεί να είναι και πολύ καλύτερο, δεν ξέρω, αλλά πιστεύω πως είναι καλό να μη θεωρούμε πως έχουμε φτάσει κάπου γιατί μετά δεν θα εξελισσόμαστε. Το βλέπω σαν παιδί μου γιατί αυτό είναι, εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, μεγαλώνει, μαθαίνει, πέφτει, χτυπάει, ξανασηκώνεται.

Οϊμέ, μεγάλη κουβέντα αυτή. Νομίζω ακριβώς επειδή κρεμόμαστε όλοι από μια κλωστή από το να μη λαλήσουμε εντελώς, το ένστικτο της επιβίωσης του καθενός μας έχει βγει στην επιφάνεια και προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Το δικό μου ένστικτο επιβίωσης είναι το χιούμορ. Δεν είναι πάντα εύκολο βέβαια αλλά η σκέψη ότι μπορεί κάποιος εκεί έξω να νιώσει λιγότερο μόνος ή να γελάσει και να φτιάξει η μέρα του, σου δίνει τρομερή δύναμη για να συνεχίσεις.

Αχ θα ήθελα να φτιάξω επιτέλους το κομβικό e-shop που έχει τραβήξει περισσότερο κ απ’το γεφύρι της Άρτας, αυτή είναι η προτεραιότητά μου αυτόν τον καιρό και μόλις γίνει αυτό έχω ουουουου πολλά στο μυαλό μου και σε νέα προϊόντα και σχέδια και γενικά συζητιούνται διάφορα projects, που το 2020 μου έμαθε να μην ανακοινώνω πουθενά μέχρι να γίνουν πραγματικότητα. Τα καλύτερα έρχονται θέλω να πιστεύω για όλους μας. Όπως λέει και η Flove «it’s always darkest before the dawn».