Σινεμά σε κρίση: Θρίλερ για γερά νεύρα – το μέλλον των αιθουσών
Mόλις πριν από λίγες ημέρες στην είσοδο του κινηματογράφου “Άστυ”, στην Κοραή. Στην πρόσοψη, εκεί αντί για το μεγάλο πόστερ της ταινίας-φάτσα κάρτα το βλέπεις: ανοιχτή επιστολή προς στην Υπουργό Πολιτισμού, SOS – κάντε κάτι. Για τα σινεμά.
Με μέτρα προστασίας, μάσκες, αποστάσεις, άδειες αίθουσες. Αρχή της χειμερινής σεζόν. Η αγωνία κορυφώνεται. Και το σπασπένς στο κόκκινο. Θρίλερ για γερά νεύρα.
Δεν προσφέρονται για instagram – οι άτυχες. Να φωτιστούν και αυτές. SOS από τους κινηματογράφους μέσα στις φουρτούνες της εποχής.
Την τελευταία στιγμή (μπορείς να πεις και μετά από αυτή) βρήκαν λύσεις, άλλαξαν αίθουσες, απλώθηκαν στα θερινά. Εύκολο ήταν; Κάθε άλλο. Ονειρικά όμως, όπως στο dream αφιέρωμά τους φέτος, το πέτυχαν. Πώς γίνεται; Γίνεται όταν θέλεις. Προτεραιότητα. Focus που λένε και τα παιδιά. Διαχείρηση καταστάσεων που λένε άλλοι. Αν όμως την τελευταία φορά που πήγες σινεμά ήταν όταν έπαιζε τον Νονό (το πρώτο) ή σε πρεμιέρα με πρόσκληση για να φωτογραφηθείς μπροστά από τον χορηγό – πώς να το νοιώσεις; Ως δια μαγείας; Το SOS των αιθουσών;
Πολιτισμός και επικοινωνία. Και ιδέες και δράση και ωραίο ποπ κορν –ναι και αυτό.
Όταν -θυμάμαι τώρα- αποφάσιζα να αφήσω το κέντρο, το Παγκράτι, για τα νότια προάστια (πολλά χρόνια πριν) εκείνο που με απασχολούσε πιο πολύ ήταν τα σινεμά. Πώς θα γινόταν να μην είμαι κοντά (ε, τόσο κοντά) στα σινεμά που αγαπούσα, που τόσα βραδια περνούσα μέσα στην εβδομάδα εκεί, που μας ήξεραν ως και τα καθίσματα… Ζόρικο πράγμα.
Μετά- λογικό ήταν- δέθηκα πιο πολύ με τα σινεμά των νοτίων. Τα κλειστά και τα θερινά. Τις αίθουσες και τους ανθρώπους. Τα παιδιά στα εισιτήρια, τα παιδιά στις αίθουσες. «Το κρατάμε και την επόμενη εβδομάδα, δες το άλλο, που θ’ αλλάξει», πληροφορίες από μέσα- τέτοια πράγματα. Και κουβέντα για τις ταινίες.
Το σινεμά είναι η έξοδος. Γουντι –Αλενική έξοδος με φίλους και συζητήσεις μετά αν «το είχε» ο σκηνοθέτης – ή το έχασε; ή συζητήσεις για τον Γούντι Άλεν τύπου «Winona» Αλέξανδρου Βούλγαρη. Πώς ήμασταν πριν; Κάπως έτσι. Πριν κλείσουν και οι πλατείες.
Διαβάζω ξανά την ανοιχτή επιστολή του «Αστυ»…Που έχει μέσα λέξεις – μυσταγωγία, μαγεία, κοινωνικότητα, προβληματισμός, πολιτισμός. Τις φαντάζομαι να χτυπάνε πάνω σε επιφάνειες, γραφεία «αρμοδίων», να κάνουν γκελ και να εξαφανίζονται. Σα να μην τις είδε κανείς.
