The performance shop: τη μέρα που “πρωταγωνίστησα” σε μια παράσταση

Ποιά είναι η ιδέα πίσω από το “The Performance Shop”;

Καλλιτέχνες που ζουν και δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα συμμετέχουν σε μια σειρά από ιδιαίτερα projects, με διαφορετικά είδη και θεματικές, καλώντας τον θεατή να παρακολουθήσει δρώμενα στη βιτρίνα ή να επιλέξει να βιώσει μία από τις παραστάσεις του καταλόγου. 

Τα έργα έχουν τη μορφή θεάματος (spectacle), λειτουργούν ως υπηρεσίες (service), προσφέρουν ανεπανάληπτες εμπειρίες (experience) και προτάσσουν το βίωμα της συμμετοχής. Το όλο αυτό εγχείρημα της σύγχρονης καλλιτέχνιδος Λίας Χαράκη και της ομάδας της (.pelma.Lia Haraki) έχει ως στόχο να φέρει σε πιο στενή επαφή τον άνθρωπο με τις παραστατικές τέχνες και την περφορμανς στο πλαίσιο της κοινωνίας και της καθημερινότητας.

Η δική μου εμπειρία…

Δοκίμασα να “παρακολουθησω” ή καλύτερα να συμμετάσχω στην performance “SKIN“. Δεν φανταζόμουν βέβαια ότι θα ήμουν και ο μοναδικός θεατής στην αίθουσα… Ωστόσο η εμπειρία ήταν μοναδική. Προσοχή, ακολουθούν spoilers!

Αρχικά μου ζητήθηκε να βγάλω τα παππούτσια μου αλλά και κάθε κόσμημα που είχα πάνω μου, έτσι ώστε ομαλά να μπορέσω να γίνω μέρος της όλης διαδικασίας. Ενώ ξεκίνησα εντελώς χαλαρή ένα πρώτο άγχος με έπιασε όταν μ’ ένα μαύρο μαντήλι, ένας από τους περφόρμερς μου έκλεισε τα μάτια. Και τότε ένα ιδιαίτερο ταξίδι φροντίδας μέσα από τη δύναμη των αισθήσεων ξεκίνησε…

Οι περφόρμερ, τους οποίους σημειωτέον δεν είχα δει πριν μου κλείσουν τα μάτια, προσπάθησαν να ενεργοποιήσουν τις… άλλες αισθήσεις μου. Αγγίζοντάς με απαλά ή κάνοντας ανεπαίσθητους ήχους, προσπαθούσαν να με κάνουν να τους εμπιστευθώ και να αφεθώ στα χέρια τους. Ομολογώ πως τα κατάφεραν. Ένιωθα μια απίστευτη χαλάρωση, δεν με ενοχλούσε που με άγγιζαν, άγνωστα πρόσωπα στην ουσία, ούτε αισθανόμουν άγχος ή φόβο. Και τότε είναι που ξεκινήσαμε να κινούμαστε στο χώρο. Αυτοί γύρω μου κι εγώ μαζί τους, με τη βοήθεια τους. Η κίνηση άρχισε να γίνεται πιο έντονη με την ώρα, άρχισε να μετατρέπεται σε χορό και μια μουσική συνόδευε τα βήματα μας. Εκεί βρέθηκα αντιμέτωπη και με την πρώτη απότοπη εναλλαγή συναισθημάτων, μιας και δεν μπορούσα να ελέγξω την έκταση του χώρου γύρω μου, ενώ ο παράλληλος ήχος των βημάτων των περφόρμερ, που δεν μπορούσες να ορίσεις προς τα πού πήγαιναν ακριβώς, σου δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερο άγχος κι ένα σφίξιμο στο στομάχι. 

Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο βαθιά μπαίνεις σε όλο αυτό, μιας και πατάς πάνω σε αντικέιμενα, που δεν γνωρίζεις ούτε τί ακριβώς είναι, ούτε πώς βρέθηκαν εκεί. Χέρια σε οδηγούν και σε κρατάνε όμως ο εαυτός σου δεν καθησυχάζεται εύκολα. Για την ώρα αγνοείς πώς μέχρι πριν λίγα λεπτά τα ίδια χέρια τα εμπιστευόσουν, ενώ τώρα τα ίδια χέρια σε κρατούν και σε οδηγούν πάνω σε αντικείμενα που βρίσκονται πεταμένα γύρω. Και τότε φτάνεις μπροστά σε κάτι που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι, όμως σύντομα είσαι μέσα σε αυτό, το οποίο ξεκάθαρα… έχει νερό, το νιώθεις. Το νερό κάνει ήχο, το ακούς σαν κάποιος να είναι μαζί σου μέσα και παίζει μαζί του. 

Ζεις ένα μισάωρο, κατά το οποίο, έρχεσαι σ’ επαφή με μια εύθραυστη και ευαίσθητη μεριά του εαυτού σου. Ένα ταξίδι φροντίδας που βρίσκεται μονάχα στη φαντασία σου…

Βγαίνοντας, τα χέρια σε οδηγούν και σε καθίζουν πάνω σε κάτι. Χαλαρώνεις και πάλι. Ήχοι ακούγονται γύρω σου αλλά όσο δεν κινείσαι στον χώρο δεν φοβάσαι τόσο. Προσπαθείς να αφουγκραστείς, να καταλάβεις τί είναι. Δεν ξέρω γιατί φοβόμαστε λιγότερο όταν μπορούμε να ονομάσουμε τον φόβο μας. Να ξέρουμε τι είναι αυτό που ακούμε κι ας μην το βλέπουμε. Άκουγα διάφορα αντικείμενα που μου θύμιζαν πράγματα που έχω ξανα ακούσει. Ακόμα και άναρθρες κραυγές. Μου θύμιζαν άγριο ζώο, όμως δεν αγχωνόμουν. Μέχρι που οι ήχοι γίνονταν περισσότεροι, δυνατότεροι, με μεγαλύτερες και απότομες εναλλαγές και αυτό μετατόπισε εύκολα και το συναίσθημα. Από μια ουδέτερη κατάσταση, πάλι πίσω σε μια αγχώδη. Ένιωθα να με ακουμπούν πάλι, αυτή τη φορά όχι χέρια αλλά αντικείμενα. Αυτά με τσιμπούσαν, ή με γαργαλούσαν, με αποτέλεσμα να είμαι καθισμένη αλλά σχεδόν έτοιμη να πεταχτώ όρθια!

Αυτό το “κάτι” πάνω στο οποίο καθόμουν μάλλον είχε ροδάκια. Γιατί κάποιος με τράβηξε και μετά με έκανε κύκλους στον χώρο. Πάλι ακουγα κραυγές γύρω μου… Τα χέρια με σήκωσαν και με οδήγησαν κάπου, όπου μου έπλυναν τα χέρια. Αυτό έγινε με πολύ αργές και απαλές κινήσεις ενώ το νερό έτρεχε σιγά και ακουγόταν σε συνδυασμό με την ηχώ που δημιουργεί ένας μικρός χώρος. Άπλετη ησυχία να επικρατεί, μονάχα το τρεχούμενο νερό να σε χαλαρώνει και ένα ζευγάρι χέρια να σε βοηθούν.

Βίωνες πάλι από την αρχή την απόλυτη εμπιστοσύνη και φροντίδα που αισθάνθηκες από το πρώτο λεπτό. Μια πετσέτα σε σκουπίζει, ένα σσσσσσσσςςςςς στο αυτί σου και μια βαθιά αγκαλιά από χέρια και σώματα. Ηρεμείς. Και τότε ανοίγεις τα μάτια. Οι περφόρμερ έχουν φύγει. Μόνο ένας είναι εκεί που σε βοηθά να αφαιρέσεις το μαντήλι, αλλά εσύ δεν θα δείς ποτέ τα πρόσωπα αυτών που σε έκαναν να νιώσεις τόσο αντιθετικά μεταξύ τους συναισθήματα, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. 

Τι θα έλεγα μετά από αυτή την “παράσταση”; 

Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να γνωρίσει αυτό το ιδιαίτερο project και να βιώσει τόσο διαφορετικά πράγματα και συναισθήματα μέσα από αυτό. Δώσε την ευκαιρία να νιώσεις τη φροντίδα, τον φόβο, το άγχος, την αγωνία, την χαλάρωση, την εμπιστοσύνη. Δώσε την ευκαιρία να νιώσεις στο τέλος την απόλυτη λύτρωση!