Είναι η πρώτη φορά στην δεκάχρονη ιστορία του θεσμού που η διάκριση αφορά δυο πρωταγωνίστριες του θεάτρου, η πρώτη φορά που το χρυσό αυτό κειμήλιο θα περάσει διαδοχικά στην κατοχή των ηθοποιών (για έξι μήνες στα χέρια της Αλεξάνδρας και στη συνέχεια στα χέρια της Ιωάννας). Κι είναι η πρώτη φορά που αίρεται ο ηλικιακός περιορισμός της νεότητας. Το βραβείο της Μελίνας Μερκούρη περνάει πια σε μια πιο ώριμη φάση, από κάθε άποψη, και οι δυο απαστράπτουσες βραβευθείσες μοιάζουν να εκπροσωπούν την εποχή που έρχεται.
Η πρώτη, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη καθώς στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο και προτρέπει για «σύνορα ανοιχτά» ξανά και ξανά, καθώς καταγγέλλει την κατάργηση των ηθικών ορίων, και των ορίων αξιοπρέπειας, το ύψωμα των τειχών και των συρματοπλεγμάτων. Η δεύτερη, η Ιωάννα Παππά καθώς αφιερώνει το βραβείο σε δυο εκλιπόντες που χαράχτηκαν μέσα της βαθιά: Στον Κώστα Κουτσομύτη που πρώτος πίστεψε σε εκείνη και στον Μηνά Χατζησάββα στη μνήμη του οποίου επιστρέφει πάντα με αγάπη. Συμφωνώντας πως είναι πιο σημαντικό να μοιράζεσαι – πόσω μάλλον ένα βραβείο – το αφιερώνουν σε φίλους, συγγενείς, σε αγαπημένους, στους σκηνοθέτες που τις επέλεξαν και στους συναδέλφους που τις στήριξαν, στις άξιες συνυποψήφιες, στις νικήτριες που προηγήθηκαν.
Η πληθωρικότητα της φετινής βραδιάς ταιριάζει στα γενέθλια του θεσμού που γίνεται 10 ετών – παρότι ο επιμελητής της και μέλος της επιτροπής Δημήτρης Λιγνάδης σημειώνει πως η αποψινή γιορτή όφειλε να είναι σεμνή, «χωρίς φανφάρες και ζητωκραυγές», για να ταιριάζει στους δύσκολους καιρούς.
«Μα και η Μελίνα θα ήθελε κάτι ανάλαφρο, γρήγορο κι ευσύνοπτο» λέει και δίνει το μικρόφωνο στην ίδια και στα τραγούδια της. Στην Μαρία Κίτσου που (με αμφιβολία αν θα τα καταφέρει) τραγουδά το «Αστέρι μου, φεγγάρι μου», στη Στεφανία Γουλιώτη που προτιμά το ελληνογαλλικό του Βαγγέλη Παπαθανασίου «Je te dirais les mots», στο ντουέτο Κίτσου – Ασλάνογλου και «Τα παιδιά του Πειραιά». Όλες τους, πάλαι ποτέ, κάτοχοι της καρφίτσας που στο φινάλε θα ενώσουν τη φωνή τους με τις άρτι βραβευθείσες σε ένα κεφάτο ξέσπασμα του «Επτά τραγούδια θα σου πω».
Παρόλα αυτά, στην αποψινή βράβευση, δεν ήταν τα τραγούδια, ούτε η χαρά της γιορτής που σκορπιζόταν. Ήταν μια επίμονη ανάγκη, διάχυτη και συλλογική για κάτι πιο στέρεο, αυτήν την εποχή που όλα κατακρημνίζονται. Κάτι που, όπως φαίνεται, αφουγκράστηκε ο Δημήτρης Λιγνάδης και με το περίφημο πεζό του Ανδρέα Εμπειρίκου ανά χείρας, το «Εις την οδόν των Φιλελλήνων» κοινώνησε λίγη από την ελπίδα του. «O καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως! Tο φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Eλλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».
