5 + 2 λόγοι να (ξανα)δεις τον «Δον Ζουάν» του Πάνου Βλάχου στο Θέατρο Βεάκη

Σε αυτή την ερώτηση παλεύει να βρει την απάντηση εδώ και περίπου έναν χρόνο ο Πάνος Βλάχος, «ντυμένος» ως ένας σύγχρονος Δον Ζουάν. Η ομώνυμη παράσταση, που έκανε πρεμιέρα πριν από έναν χρόνο σε σκηνοθεσία και συγγραφή της Λητώς Τριανταφυλλίδου, με ένα εξαιρετικό καστ – Χριστόδουλος Στυλιανού, Παναγιώτης Κατσώλης, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Ειρήνη Μπούνταλη και Μελίνα Βαμπούλα – επιστρέφει για δεύτερη χρονιά.

Μετά από μία καλοκαιρινή περιοδεία που «όργωσε» την Ελλάδα, ψάχνοντας την απάντηση στην παραπάνω ερώτηση, σχολιάζοντας TikTok trends, ακολουθώντας φεμιναζί και φυσικά συμβουλευόμενοι life coaches, όλοι οι συντελεστές της παράστασης «Δον Ζουάν» είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στο Θέατρο Βεάκη από την 1η Νοεμβρίου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν χρειάζεστε καμία προτροπή ή πρόφαση για να πάτε – ή να ξαναδείτε – μία από τις πιο εύστοχες και επίκαιρες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να σας κάνω λίγο πιο ξεκάθαρο γιατί αξίζει να βρεθείτε φέτος στο Θέατρο Βεάκη!

Η παράσταση μεταφέρει τον κλασικό μύθο στον κόσμο του σήμερα – όπου η ανάγκη για θαυμασμό, εξουσία και αυτοπροβολή βρίσκει νέα πεδία στα social media και στη δημόσια σφαίρα. Ο Δον Ζουάν του Βλάχου δεν είναι απλώς γόης, αλλά σύμβολο ναρκισσισμού, ελέγχου και χειραγώγησης, ένας άντρας-είδωλο που αντικατοπτρίζει την εποχή μας. Στις μέρες μας επίδοξοι Δον Ζουάν ξεπηδούν είτε από τηλεοπτικά παράθυρα, είτε από διαδικτυακά, είτε από πραγματικά, όποτε ίσως αν τους βλέπουμε στο θέατρο να τους περιορίσουμε στην κανονική ζωή (;) – λέω εγώ τώρα.

Ο Πάνος Βλάχος είναι κυριολεκτικά “πάνω” στη σκηνή για όλη τη διάρκεια του έργου, καθώς και πριν ξεκινήσει καν – παίζει, τραγουδά, χορεύει, αυτοσαρκάζεται. Μετά από την τρομερή επιτυχία της παράστασης «Ο τυχαίος Θάνατος ενός αναρχικού», νομίζω έγινε σαφές πως το κινησιολογικά ενεργό θέατρο του ταιριάζει απίστευτα. Υπάρχου λίγοι ηθοποιοί εκεί έξω που μπορούν να παίξουν θέατρο όπως εκείνος και ο ρόλος του Δον Ζουάν μοιάζει να έχει φτιαχτεί για εκείνον, καθώς κινείται με άνεση ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, στη γοητεία και τη μοναξιά.

Η σκηνοθέτιδα προσεγγίζει το έργο όχι ως απλό δράμα, αλλά ως πολυεπίπεδο θεατρικό πείραμα: μουσική, χορός, performance, εξομολόγηση. Το αποτέλεσμα είναι ένα θέαμα που ακροβατεί ανάμεσα στη θεατρικότητα και την εξομολόγηση, με ρυθμό, σωματικότητα και συναισθηματική ένταση. Η παράσταση υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Λητούς Τριανταφυλλίδου, μοιάζει να απελευθερώνει τον μύθο του Μολιέρου από το παρελθόν του και να τον προσγειώνει με ορμή στο τώρα.

Το σκηνικό του Δημήτρη Πολυχρονιάδη και τα κοστούμια της Ματίνας Μέγκλα συνθέτουν έναν κόσμο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Η μουσική του Αλέξανδρου Κούρου και οι στίχοι του Πάνου Βλάχου σε συναντούν ακριβώς εκεί που χρειάζεται και σε ταξιδεύουν στον σύμπαν της παράστασης. Φως, ήχος και χορογραφία (της Παναγιώτας Καλλιμάνη) δημιουργούν μια εμπειρία που «καταπίνει» τον θεατή. Είναι μια παράσταση που δεν τη βλέπεις απλώς – τη βιώνεις. Άσε που καμιά φορά μπορεί και να συμμετέχεις..

Ο Δον Ζουάν εδώ δεν είναι μόνο ένας άνδρας που ερωτεύεται και απωοπλανεί απλά- είναι ένα σύμβολο εξουσίας, φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας. Η παράσταση σχολιάζει με έξυπνο και σατιρικό τρόπο τη βία των σχέσεων, την απώλεια της αυθεντικότητας και τον φόβο της μοναξιάς, όπως επίσης και τα προβλήματα της μάζας και της τυφλής πίστης χωρίς αναστολές. Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό σε αυτόν τον χαρακτήρα – μόνο η επιθυμία να υπάρχει μέσα από τους άλλους. Ο «Δον Ζουάν» του Βλάχου και της Τριανταφυλλίδου είναι είναι ένας καθρέφτης της εποχής μας. Ένα έργο για την εξουσία, τον έρωτα, τον εγωισμό, τη ματαιότητα – και τελικά για την ανάγκη του ανθρώπου να παραμείνει ζωντανός μέσα από τα βλέμματα των άλλων.

Ο «Δον Ζουάν» είναι μια παράσταση που, ακόμα κι αν δεν συμπαθείς κανέναν ηθοποιό ή δεν καταλαβαίνεις το hype, θα σε κάνει έστω και μία φορά να γελάσεις. Επίσης, το κείμενο και τα references που έχει στη σημερινή πραγματικότητα είναι σίγουρα inside jokes με κάποιους από τους φίλους σου. Έπιασα τον εαυτό μου να σκουντάει τη φίλη μου με την οποία το είδαμε μαζί, σχεδόν κάθε δέκα λεπτά, γιατί αυτό που έβλεπα – κατά κάποιον τρόπο – το είχαμε ζήσει. Και ας είμαστε ειλικρινείς: παράσταση που, μόλις τελειώσει, δεν θέλεις να πας για κρασί να την αναλύσεις ή να τη σχολιάσεις, ε… δεν είναι παράσταση, παιδιά.

Αυτός ο τελευταίος λόγος, οφείλω να παραδεχτώ, πως δεν ήταν δική μου έμπνευση. Η φίλη μου – ναι, εκείνη που σας έλεγα ότι είχαμε δει μαζί τον «Δον Ζουάν» πέρσι – μου είχε κάνει μία άτυπη λίστα με λόγους για να επιστρέψουμε, και ο αγαπημένος μου ήταν με διαφορά αυτός. Νομίζω πως είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο Πάνος Βλάχος υποδύεται την επιτομή του νάρκισσου. Και αν αυτή η συνθήκη δεν σας δημιουργήσει κάποιο «trigger», προτείνω να πάρετε αγκαζέ τους φίλους σας που κάπως ταυτίζονται με τον χαρακτηρισμό – και να πάτε στην παράσταση. Οπωσδήποτε.